Op 9 juni 2022 heeft de arbeidsrechtbank (“Conseil de Prud’hommes”) van Parijs geoordeeld dat de beslissing om een verpleegster die niet ingeënt is, te ontslaan, zelfs zonder ontslagvergoeding, onwettig is. De rechtbank gelastte de verwerende partij om de verpleegster haar job terug te geven (“ordonne la réintégration”) alsook kende zij schadevergoedingen toe. Volgens de advocaat (cf. onderaan deze post) is dit een eerste overwinning voor de Parijse arbeidsrechter en is het een mijlpaalvonnis.
Opvallend is dat de rechtbank verwijst naar Europees en nationaal (Frans) recht. Meer bepaald wordt artikel 1 van Deel II van het Europees Sociaal Handvest in het vonnis aangehaald: het recht om in zijn onderhoud te voorzien door vrij een job uit te oefenen (https://lnkd.in/g5p8-9rM). Dit verdrag (1961) is ontstaan in de schoot van de Raad van Europa (niet te verwarren met de Europese Raad) en bevat aanbevelingen, geen bindende artikels in tegenstelling tot bv. het Europees Grondrechtenhandvest, dat wel juridisch bindend is voor de Lidstaten van de Europese Unie. Het is dus opvallend dat niet bindend Europees recht gebruikt wordt in een vonnis van een Franse rechtbank.
Maar er wordt ook uitvoerig naar intern (lees: Frans) recht verwezen, waarbij artikel L1132-1 van het wetboek van arbeidsrecht (“Code du Travail”) een primordiale rol in het vonnis speelt. Dit artikel stelt dat een medewerker niet ontslagen mag worden omwille van gezondheidsredenen (https://lnkd.in/g4kCXbXf). De rechter zelf stelt expliciet dat deze bepaling ook de serologische, virologische, immunologische en vaccinale toestand van de werknemer omvat.
Het is een interessante vraag om te onderzoeken of dit, in de COVID-19 rechtspraak, de eerste keer is dat de vaccinale toestand zo expliciet door het beginsel van niet-discriminatie wordt beschermd.
In tegenstelling tot het KLM vonnis van de rechtbank van Amsterdam (https://lnkd.in/gs2yMHNG), waarover ik eerder berichtte, vermeldt dit vonnis niets over de proportionaliteitstoets, noch over de motieven van de werkgever, noch over dramatische argumenten die wel te vinden zijn in bijvoorbeeld Belgische coronarechtspraak van 2021. Dit vonnis is om minstens twee redenen een overwinning.
Ten eerste heeft de verpleegster haar rechtszaak gewonnen. Ten tweede, in het licht van andere rechtspraak waarover ik al schreef, bv. de KLM zaak in Nederland maar ook het recente arrest van het hooggerechtshof in India (https://lnkd.in/gMre_Z5G), ondersteunt deze zaak mijn these dat er zich traag maar gestaag een kentering aftekent in de rechtspraak op wereldwijde schaal.
Deze kleine Copernicaanse omwenteling houdt in dat de rechterlijke macht zichzelf niet langer beschouwt als de meid van de uitvoerende macht die bevangen is door wat de erudiete professor Mattias Desmet massapsychose noemt. De nuchterheid keert terug. Waarlijk, de uil van Minerva strekt haar vleugels uit.
- Bron: Karianne J.E. Boer
Blijf betrokken, blijf wakker, volg LNN. Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en maak kans op een Hoody
Steun LNN en word lid of doneer. Zo help je ons om het tegengeluid te blijven verspreiden.
