Met weinig publieke ophef heeft de EU haar samenwerking met de NAVO op 10 januari verdiept(1). De exacte inhoud van wat er is besproken is onbekend, alleen de EU en de NAVO top zijn precies op de hoogte. Er is in het geheel geen inspraak geweest van de EU burgers en het feit dat dit allemaal achter gesloten deuren gebeurt doet het ergste vrezen.
Een voortdurend proces
Vier jaar geleden werden de banden met de NAVO ook al versterkt door de EU. Toen nog gepaard met protesten van een “minderheid” van EU politici die pleitten voor demilitarisering. Hiervan is nu niets terug te vinden, is het Europese parlement hier buiten gelaten?
De huidige verklaring betekent tevens dat de EU de Russische Federatie als agressor beschouwd in de oorlog met Oekraïne en alle middelen geoorloofd vindt om deze agressor te bestrijden, inclusief een gewapend conflict. Vermeld wordt dat lidstaten van de EU die geen lid zijn van de NAVO alles in het werk moeten stellen om de NAVO te steunen met alle ter beschikking staande middelen. Omgekeerd moet de EU NAVO landen helpen, ook als die niet bij de EU zijn aangesloten.
De oorlogsretoriek druipt van het persbericht af en dit lijkt dan ook aan te sturen op een openlijke oorlog tegen de Russische Federatie in samenwerking met de NAVO. De persverklaring bevat feitelijke onjuistheden over de legitimiteit van deze oorlog. Ze ziet gewapend conflict tussen de regels door als enige oplossing om de vrede te bewaren en/of te waarborgen. De geschiedenis leert ons dat deze stelling nog nooit tot duurzame vrede heeft geleid en bijna altijd op een oorlog uitdraait.
Invloed van BREXIT
Het is niet vreemd dat de samenwerking tussen de EU en de NAVO steeds intenser wordt. Dit heeft niet alleen te maken met wat er in Oekraïne gebeurt. Het geopolitieke spel dat hier gespeeld wordt gaat verder terug in de tijd dan menigeen denkt. Al bij de oprichting van de EU werd er rekening gehouden met het oprichten van een gezamenlijke defensiemacht. Deze werd vastgelegd in de afgewezen EU grondwet. Het verdrag van Lissabon, dat weinig anders was dan verraad van EU tegen haar bevolking, zorgde ervoor dat het alsnog mogelijk werd om deze samenwerking op te zetten onder de naam PESCO. Fel tegenstander hiervan was het Verenigd Koninkrijk dat dit tot aan de BREXIT grotendeels wist te verhinderen.
Wapenindustrie wint wederom
Natuurlijk is de grote aanjager van dit alles ook terug te vinden. Zoals gebruikelijk zijn dit de financiële belangen van de wapenindustrie. De voortdurende staat van oorlog in de wereld is hun grootste belang. Veel van de projecten waar PESCO in betrokken is hebben te maken met OCCAR. Dit is een samenwerkingsverband van de Europese wapenindustrieën die inmiddels een verdragsstatus heeft gekregen. Nederland doet hier uiteraard volop in mee. Wederom is de wapenindustrie samen met het monetaire machtsblok de grootste winnaar van de lopende oorlog. De bevolking is in alle opzichten de grootste verliezer. Omwille van de oorlogsinspanning worden de belangen van de bevolking opgeofferd en als ondergeschoven kindje behandeld. Zo heeft onze regering wel geld over om tanks te kopen voor Oekraïne, maar geen oog voor de steeds grotere toename van armoede onder de Nederlandse bevolking.
Vergelijkbare verdragen
De historische parallellen van dergelijke verdragen laten zien dat ze uiterst gevaarlijk zijn. Zowel de eerste als ook de tweede wereldoorlog ontstonden omwille van verdragen als deze. Landen die niet mee wilden doen werden door dit soort verdragen verplicht om toch soldaten, materieel of beiden te leveren. Zo werden ze automatisch in de oorlog meegetrokken die ze zelf niet wensten. Terugdenkend aan het begin van de tweede wereldoorlog lijkt dit op het verdrag van München uit 1938(2) waarbij Engeland, Duitsland, Frankrijk en Italië (destijds de grootmachten in Europa) afspraken maakten over de verdeling van Tsjecho-Slowakije. Dit verdrag, destijds ook bejubeld als een overwinning voor de vrede in Europa, bleek de aanleiding te zijn voor het begin van de tweede wereldoorlog. Duitsland schond het meermaals en de inval in Polen was de druppel die de emmer deed overlopen. De tweede wereldoorlog was het resultaat.
De overeenkomst tussen de EU en de NAVO kan er voor zorgen dat de oorlog in Oekraïne daadwerkelijk uitgroeit tot een volledige militaire derde wereldoorlog, zodra er een gebeurtenis plaatsvindt die hiertoe aanleiding kan geven. Er zijn al pogingen geweest om een dergelijke gebeurtenis (meestal een valse vlag operatie) plaats te laten vinden. Bijvoorbeeld de afgezwaaide raket die in Polen neerkwam. Er werd moord en brand geschreeuwd dat deze uit Rusland kwam, maar het bleek een door Oekraïne afgevuurde raket te zijn.
Derde wereldoorlog?
De realiteit van een gewapend conflict met Rusland neemt met de dag toe. Europese regeringen lijken er op gericht om zo snel mogelijk mee te gaan doen door naast de wapenleveranties ook andere toezeggingen te doen aan Oekraïne. Zoals levering van manschappen en trainingscapaciteit. Het verdrag tussen de EU en de NAVO is een tikkende tijdbom die elk ogenblik kan ontploffen waarbij vele levens geofferd kunnen worden op het slagveld dat Europa dan weer wordt. De derde wereldoorlog, door provocatie ontstaan is dan feit, ondersteund door verdragen die het daglicht niet mogen zien.
Bronnen:
(2) https://historiek.net/verdrag-van-munchen-1938-betekenis/137788/
(3) https://www.nato.int/cps/en/natohq/official_texts_170408.htm
