Beste Mark,
Wat ben jij ontzettend gegroeid.
Gisteren mochten wij – dankzij Gideon van Meijeren – aanschouwen dat jij niet langer een ‘eeeuh Carolien’ momentje nodig hebt, maar dat de leugens staccato, als afgevuurde kogels uit een machinegeweer, jouw lippen passeren.
Pang, pang, pang en de kamer bleef zoals altijd verbijsterend achter.
Jij Mark, ben de Jezus Christus van de leugen. Hoe vaak jij ook aan het kruis genageld wordt, je verrijst weer net zo snel uit de as van jouw pijnhopen als Borsato uit een faillissement, om daarna met eenzelfde leugenachtige intentie weer verder te gaan op jouw pad van vernietiging.
Gisteren tijdens het betoog van – in jouw ogen judas – van Meijeren, werd pijnlijk zichtbaar duidelijk dat jij van ons parlement niets meer te vrezen hebt, en dat daarmee – hoe gek dit ook klinkt – jouw leugens eigenlijk niet meer ter zake doende zijn.
Deze pijnlijke constatering wordt ingegeven door de reactie van Fleur Agema – zittend achter van Meijeren – die zichtbaar lachend het ‘duel’ tussen jou en kwelgeest van Meijeren gadesloeg.
Of de uiteraard cynische lach van Meijeren of jou betrof zal uiteraard onopgelost blijven, maar het feit doet zich voor dat flagrante leugens vanuit jouw positie als (demissionair)Minister-President, door de kamer met gelach begroet worden, waarna men overgaat tot de orde van de dag, en men de leugens archiveert naast de Rutte-doctrine als niet belangrijke bijzaken.
Jij, beste Mark, bent sinds gisteren de absolute capo di tutti capi van de Nederlandse politiek, en geen weldenkend parlementslid zal nog het lef hebben om jouw leugens ter discussie te stellen, uit angst voor een afgehakt paardenhoofd in de eigen bedstee.
Mag ik het jammer vinden dat jouw fabelachtige, tegen kunst aanschurende, wijze van liegen meer en meer naar de achtergrond zal verdwijnen, omdat dat stelletje Rutte-junkies in het parlement jouw verbale kots slikken als hun broodnodige heroïne?
Hoe erg ik jou ook veracht Mark, ik heb een waar respect gekregen voor the sheer brilliance waarmee jij als ware een robot, in a split second de leugen als een ware moederkloek in de hongerige snavels van de parlementskuikens dropt, als zijnde een foi gras trechter der onrechtvaardigheid.
Niets, maar dan ook niets, is er te merken van een haperende bovenkamer als jij jouw leugenachtige Kalasjnikov laadt, om met dodelijke precisie jouw – zoveelste – leugen af te vuren op doelwit van Meijeren, wij zien slechts een schaakgrootmeester die zijn talrijke simultaanpartners – lees: het parlement – al op checkmate heeft staan zonder dat zij dit zelf beseffen.
Geniet van dit moment Mark, want jij hebt werkelijk de hoogste staat van orgastische zelfverheerlijking bereikt, en beter dan dat kriebelende gevoel dat je nu in je schaamstreek ervaart, zal het niet worden.
Mieke Telkamp zong ooit:
“Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?
Waarvoor zijn we hier op aard?
Wie weet wat er is als wij moeten gaan?
Hoelang duurt nog de nacht,” en ik kan het niet beter samenvatten dan die 4 simpele zinnen, die de ongrijpbaarheid van dit moment perfect weergeven.
Wij zijn allen zoekende in een woestijn van onmenselijkheid, en de Mozes die wij als onze ‘redder’ moeten aanschouwen blijkt in feite slecht de reïncarnatie te zijn van Chammata, één van de dieven die naast Jezus aan het kruis genageld werd.
Tekst: Michel Mulder
