Beste Hesther Zitvast,
Als mede-columnist lees ik soms met verbazing de, tegen het Stockholmsyndroom aanzittende, verbale kotspartijen van mijn ‘concurentie.’
Nou is er bij onze onderlinge verhouding uiteraard geen sprake van concurentie, jij schrijft liefelijke ‘die eeuwige rode vlag’ columns voor bladen als Flair, terwijl mijn columns mij al een strafblad hebben opgeleverd, so we’re in a different kind of league girl, maar toch buig ik me dit keer over jouw afzetting tegen dat niet te verklaren gevoel: moederliefde.
Het wordt jou een beetje te ‘heet’ in je krapzittende staatsuniform, als jij denkt aan al die tegenstribbelende ouders die de gezondheid, én opvoeding van hun kind het liefst onder eigen regie houden, daar waar de opvoeding ook hoort.
Als het aan jou ligt zouden het liefst de striemen van de overheidszweep op die weerbarstige ruggen staan als QR-code der untermenschen, waarna een enkeltje Goelag resteert, uiteraard met achterlating van die zo beschermde kinderzieltjes, die daarna wel weer onverklaarbaar verdwijnen uit het ‘systeem.’
Een moeder – of vader – die voor de gezondheid van haar kind opkomt, het idee alleen al, dat is zoooo 1960.
Maar okè, mijn mening is niet de absolute waarheid, dat laat ik aan the likes of you over Hester, want moederliefde – a.k.a. ouderliefde – is niet te vatten in welk waarheidsspectrum dan ook.
Je hebt moeders die als leeuwen vechten voor de rechten en gezondheid van hun kind, en je hebt columnisten die zonder slag of stoot hun kinderen overleveren aan de waanzin van een naar een dictatuur neigende overheid, en daarbij de mening toegedaan zijn dat zij het beste met hun kind voorhebben.
Ik ga jou dus niet de les lezen over moederliefde, tenslotte heb ik geen kinderen maar slechts twee mondkaploze katten, want ook de moeder van bijvoorbeeld een Ted Bundy of een Marc Dutroux dacht waarschijnlijk dat zij een ‘pareltje’ had afgeleverd.
In jouw cabarateske meningsuiting in de vorm van een ‘column,’ schrijf jij ondermeer het volgende: “Traumatisch, las ik online van een ouder. Ik zocht voor de zekerheid even naar de betekenis van het woord trauma. Had ik ergens een memo gemist dat het dragen van een klein stukje stof voor neus en mond om zo virusoverdracht te beperken op latere leeftijd kon leiden tot extreme angsten, herbeleving of psychisch lijden? Nee natuurlijk niet. Dit kwam weer van zo’n über-hysterische moederhartmoeder die het hele levenspad van haar kind bij voorkeur bezaait met rozenblaadjes en watjes.”
Laten we daar het traumatisch herbelevings gedeelte, en het rozenblaadjespad even uitlichten, om de contradictio in terminis ervan naar boven te halen.
Het is een bekend – en wetenschappelijk onderbouwd bewijs – dat elke vorm van verplichte gezichtsbedekking, voor de drager ervan als traumatisch ervaren kan worden. Of dit nu voor de ‘fun’ is omdat je BDSM-Meester(es) je daartoe verplicht, of vanuit gijzelaars oogpunt, iedere vorm van bedekking van de vrije ademhaling kan als traumatisch ervaren worden. Punt.
Het zegt echter wel iets over jouw ‘journalistieke’ capaciteiten dat jij die mondkap nog steeds ziet als noodzakelijk medische barrière tegen een gehypet griepvirus, als o.a. jouw opperpriester de Jonge dit al niet werkende schijnveilig heeft genoemd, en er in de Kamer is aangegeven dat de mindkap slechts een instrument ter gedragsbeïnvloeding is.
Zat jouw mondkap misschien iets te strak over je gehele gezicht, dat deze feiten jou misschien zijn ontgaan?
Dan het rozenpad waarover de beschermde watjes der corona-ongelovigen zich zullen gaan begeven. Really Hester? Er gaat daarbij in jouw – misschien ietwat lege – bovenkamer geen lampje branden van: hmmmm misschien sla ik de plank hier wel geheel mis?
Welke ouder zou volgens jou in de geschiedschrijving nou de boeken in gaan als de kweker van watjes, of de kweker van leeuwen en toekomstige leiders?
Die ouder die bij elk overheidsdictaat haar kind slachtoffert voor het eigen verheven gevoel van deugdzaamheid, of die ouder die haar kind met een open blik de wereld laat trotseren, die haar kind virussen op de natuurlijke manier laat trotseren, spelend en knuffelend in de modder met leeftijdsgenootjes, en die haar kind al op vroege leeftijd laat inzien dat onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan welke overheid dan ook het eigen leven en de eigen rechten op een ernstige wijze beperkt?
Ik zet mijn geld toch echt op de tweede optie Hester.
