Am I crazy?

Wie, zoals ik, nogal wat filerende briefjes schrijft over de linkse waanzin, die als een tsunami over de wereld raast, die krijgt al snel het stempel ‘mental patiënt’ opgeplakt door diezelfde linkse kerk.

Onderzoekend, en zelfconfronterend/lerend als ik ben, heb ik dus besloten om maar eens een trip down memory lain te ondergaan, om te kunnen constateren of ik inderdaad krankzinnig tot het gaatje ben, of gewoon rationeel denkend in een irrationele wereld.

Al tijdens mijn jongste jaren was ik dat ventje dat zijn zandbak-space wist te delen met andere kleuters, een ventje bovendien die zich ook volkomen zelfstandig wist te vermaken zonder de tegenwoordig zo vaak geconstateerde -lees: opgelegde- ADHD diagnose.

Resultaat kleuterjaren: sane.

In de -voor velen- leukste jaren van je jeugd, de puberteit, was ik onderdeel van een grote groep vrienden -destijds nog slechts mannelijk en vrouwelijk- en kan ik met de hand op mijn hart zeggen dat ik nooit nare shit of negativiteit heb meegemaakt op het vlak van vriendschappen en gewaardeerd werd voor de -toen nog- vrolijke knaap die ik was.

Resultaat puberteit: sane.

Na mijn -op het gebied van de menselijke omgang- onbezorgde puberteit, kwam er dat moment dat je je vleugels ging uitslaan, ging samenwonen en zowaar de tegenwoordigheid van geest had om elke maand je verplichtingen te betalen, wat a real walk in the park was.

Resultaat hoktijd: sane.

In de diverse stadia in mijn leven, kwam er uiteraard ook het fenomeen ‘de vrouw’ in mijn leven, en man wat heb ik daarvan genoten.
Ik heb diverse keren samengewoond, met vrouwen die soms volledig tegenovergesteld van elkaar waren, en ik ben glansrijk – voor zover je daarvan kan spreken bij beëindigde relaties – door al deze relaties heen gedanst zonder dat ik vrouwen heb geslagen, bedrogen of voorgelogen, en voor zover ik weet is er geen enkele ex die daadwerkelijk mijn bloed kan drinken.

Resultaat vrouwentijd: sane.

Zoals iedereen was ik vroeger ook de mening toegedaan dat je toch wel regelmatig op vakantie moest, en in het pre-navigatie tijdperk wist ik in mijn ouwe barrels zelfs campings te bereiken die wel 2000 kilometer van mijn eigen huis verwijderd waren, en wist ik met mijn gebrekkige Frans, Duits, Spaans zelfs aankopen te doen met vreemd geld, zonder opgelicht te worden.

Resultaat vakantietijd: sane.

Meer dan 20 jaar ben ik bedrijfsleider geweest, een tijd waarin ik -zonder welke vorm van discriminatie dan ook- tientallen mensen heb aangenomen, winst wist te realiseren voor het bedrijf, de inkoop, verkoop en boekhouding deed en ook nog een band wist op te bouwen met al mijn ‘ondergeschikten.’

Resultaat werktijd: sane.

Naast de leuke tijden, heb ik ook tijden van zwaar verlies gekend. Het eerste moment al op mijn 14e levensjaar, maar nooit heeft dit mij ertoe gebracht wie dan ook te beschadigen, of aan dit verlies een levensfilosofie van het zo vaak gebruikte ‘ik-ben-zielig-want’ te koppelen.

Resultaat persoonlijk verlies: sane.

Als ik zo door mijn leven heen wandel dan zie ik een persoon die altijd het leven met beide handen heeft aangegrepen, respect en liefde heeft betuigd aan alle vrouwen in zijn leven en zijn ouders, aan al zijn verplichtingen voldeed en nooit met justitie in aanraking is geweest totdat de linkse kerk besloot dat zijn columns toch iets te confronterend zijn.

Je zou kunnen zeggen dat ik de ideale schoonzoon ben -geintje, ik heb daarvoor teveel nasty shit uitgehaald tussen de lakens- maar toch krijg ik van mijn linkse wegkijkende medemens het stempel krankzinnig, enkel en alleen omdat ik een mening heb die niet meegaat in hun massale indoctrinatie.

Dus wie is er nu krankzinnig?

Michel Mulder

Blijf betrokken, blijf wakker, volg LNN. Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief

Steun LNN en word lid of doneer. Zo help je ons om het tegengeluid te blijven verspreiden. 

Disclaimer: Opiniestukken geven niet persé de mening weer van de LNN-redactie. Wij bieden een platform om de vrijheid van meningsuiting te ondersteunen