Beste Chris,
Ik had dit schrijven net zoals jij uiteraard kunnen beginnen met de titel leeghoofden en Jodensterren, maar ik neem aan dat voor de meeste Nederlanders de naam Chris Klomp synoniem staat voor het begrip leeghoofd.
Omdat jij voor mij even bekend bent als een gemiddelde strontvlieg op een platgewalste hondendrol, en ik jou dus eigenlijk alleen ken van je briljante – not – oneliner “kinderen misbruiken maakt je nog geen pedo,” heb ik mij even de moeite getroost om in je indrukwekkende carrière te duiken, om daarmee te beseffen dat dat weer 2 minuten van mijn vaccinatievrije leven zijn die ik nooit meer terugkrijg.
Jij Chris, ben zoals zoveel ‘hoernalisten’ een wandelend vat vol tegenstrijdigheden, een Diederik Gommers zeg maar, die op straffe van ‘pikstraf’ van zijn vrouw niet meer op tv mag verschijnen, om een dag later weer vrolijk overal aan te schuiven.
Volgens jouw boring……. eeeuh reten interessante ‘autobiografie’ (https://www.villamedia.nl/artikel/chris-klomp-weg-bij-ad-ik-wil-mijn-eigen-ding-doen) wil jij jouw ‘eigen’ ding gaan doen, en is dat eigen ding (quote) “minder bezig zijn met het hijgerige nieuws.”
Dat je daarbij direct alweer een Diederik Gommersje doet (https://chrisklomp.nl/leeghoofden-en-jodensterren/) ontgaat dat gigantische lege hoofd van jou uiteraard volkomen, want nu de vaste pay-checks van het AD niet meer binnenstromen, en jij als de eerste de beste huis-tuin-en-keuken vlogger afhankelijk bent van de doneerbutton op je Stato-pagina, ben je toch weer genoodzaakt je heil te zoeken in de hijgerigheid van vaccinatiejunkies of pedo-netwerken.
Het lachwekkende stuk ‘leeghoofden en Jodensterren’ toont andermaal aan dat ook jij, zoals al die vaccinatiejunkies, gezegend bent met een ruggengraat van gelei, want waar je in jouw – nog steeds boring – autobiografie aangeeft: (quote) “Ik kan slecht omgaan met autoriteit: bazen en baasjes die me vertellen wat ik moet doen. Ik ben heel eager om mijn eigen ding te gaan doen,” blijkt van deze rebelse inslag ineens geen sprake meer te zijn als baasje Hugo oproept voor het prikmoment.
Het is werkelijk lachwekkend – lees: niveau Donald Ruck – hoe jij de door jou verafschuwde vaccinatie-bedankers wegzet als idioten, simpelweg omdat zij het lef hebben de vergelijking te trekken tussen de corona-plandemie, en de vervolging van Joden door het nazi regime.
Kijk Chris dat jij geen journalist bent dat ziet zelfs iedere in zee drijvende kwal, maar dat je dat middels dit stuk bevestigd terwijl je zelf de indruk toegedaan bent dat je een journalistiek ‘hoogstandje’ aflevert, is triest maar ook lachwekkend tegelijkertijd.
Als jij je, als een waar journalist, ook maar één nanoseconde – leuk hé, even een doordenkertje tussendoor – had verdiept in de echte boodschap die al deze demonstranten vertellen, en je niet enkel had gefocust op die walgelijke Jodenster, dan had er misschien wel een prijzenswaardig artikel voor je ingezeten……. for once in your life.
Nergens, maar dan ook nergens wordt er door covid demonstranten beweerd dat ‘hun’ lot zwaarder is dan de dood van 6 miljoen Joden tijdens die inktzwarte dagen, dat is slechts wat demagogen als jij ervan maken.
Wat die – volgens jou – idioten aangeven is dat er opvallende, en zichtbare parallellen zitten tussen de opkomst van de Joden uitsluiting – en dus niet zoals jij zo hijgerig aanhangt de gaskamers – en de steeds meer zichtbare uitsluiting van onze ongevaccineerde medemens.
Ook ik – als vaccinatie bedanker – heb mijn eigen voetsporen in Auschwitz en Birkenau liggen Herr Chris, en heb dit middels deze twee stukken beschreven:
Sightseeing met de dood
Mag, welhaast voelbaar, leed een realiseerbare droom zijn?
Dit jaar ga ik één van mijn levensdromen vervullen, en het is met een mengeling van trots, maar toch ook schaamte, dat ik hier naar uitkijk.
Vanwaar deze tegenstrijdigheid zal iedereen denken, en die verbazing kan ik me heel goed voorstellen. Ik ga een plek bezoeken waar de mensheid tot in het allerlaagste is afgedaald. Hier zijn wij verworden tot een ras waar slechts schaamte en oprecht berouw, van toepassing is.
Het ergste naast de daden op zich, is het feit dat ze gepleegd zijn door mensen zoals jij en ik, gewone mensen die geen weerstand hebben kunnen bieden aan het beest in zichzelf.
Wat zal ik voelen als ik daadwerkelijk de overbekende foto’s betreed? Ieder mens heeft ze gezien of ervan gehoord, en in sommige gevallen er zelfs opgestaan. Zal de dood iedere stap, door mij gezet op de stoffige paden, vermenigvuldigen? Zullen mijn voetstappen de ingeslepen tred der lijdensweg uitwissen of juist versterken? En bovenal zal het intense verdriet voelbaar zijn voor allen die er ooit zijn geweest? Mag ik hier het aroma van de dood komen opsnuiven, alsof het een dagje pretpark betreft?
Welk idee of vooroordeel je over deze plaats ook zult hebben, ik ben ervan overtuigd dat je deze plaats als een ander persoon zal verlaten, alsof de zielen van de slachtoffers als een schaduw aan je zullen blijven kleven.
Bewust hebben we ervoor gekozen om aan het eind van dit jaar te gaan. Deze duistere plek verdient mijns inziens de onheilspellende guurte van de kou om de volle omvang te kunnen begrijpen. De wind moet geselend je netvlies teisteren, alsof het een aanklacht is gevormd door de laatste ademtocht der slachtoffers. Dit is namelijk geen plek waar je je gelukkig mag voelen. Hier past slechts schaamte, alsof mijn ellendig gevoel een persoonlijke boetedoening is.
Hebben zij ooit dezelfde schaamte gevoeld, de bewakers van deze inktzwarte pagina in de menselijke geschiedenis, of werd deze schaamte te weinig verlicht door de van mensenhuid gemaakte lampenkappen? Werd de wanstaltige smaak van verbrande lijken ’s avonds weggespoeld met lauw bier, of raakt het menselijke brein uiteindelijk gevoelloos voor zoveel weerzinwekkende ellende? Hoe heeft het kunnen gebeuren dat gewone mensen omgevormd werden tot een ongekende moordmachine, griezelig effectief en tot in de puntjes geregeld?
We zullen er nooit meer achter komen wat het, welhaast hypnotische, overwicht van één waanzinnige, op een hele bevolking is geweest. Is de mens slechts een kuddedier dat devoot achter de sterkste redenaar aanloopt, of zullen er te allen tijde individuen zijn die tegen de stroom inzwemmen?
Wat rest is deze bewaard gebleven aanklacht tegen haat en intolerantie, maar bovenal tegen de mensheid. Iedere baksteen, iedere meter prikkeldraad die in Auschwitz blijft staan zullen een aanklacht blijven tegen het beest genaamd de mens, maar zal tevens het cement zijn waarop de beschaving weer gebouwd kan worden.
Sightseeing met de dood 2
Gestaag volgen mijn schoenen de ingesleten tred der voetstappen, voortgegaan door het monotone geschuifel der massa. Er zit iets herkenbaars en tevens onheilspellend in dit geluid, of de geschiedenis heeft stilgestaan om dit geluid voor generaties te bewaren.
Zo moeten ook de kampbewoners zich dag na dag bewogen hebben over deze ingesleten traptreden, waar de slijtage niet door het gewicht der personen maar door de massaliteit werd veroorzaakt. Hoe vaak zijn zij niet ook door deze deuren gelopen, om daar dezelfde omgeving in een heel andere wereld tegemoet te treden? De reflectie van de gebouwen straalt nu een ordelijkheid uit, die in schril contrast staat met lang vervlogen dagen.
Wat verwacht je, als je een plek als Auschwitz gaat bezoeken? De stank der verrotting die doordrenkt is in iedere baksteen? De schaduw van de dood, die als een grauwsluier over deze plek heen ligt? Niets van dit alles ben ik tegen gekomen, op deze zonnige dag in het najaar.
Het is een plek geworden als iedere toeristische trekpleister op deze aardbol. Wemelend van de toeristen, ieder voorzien van een koptelefoon om de gruweldaden boven het massale gezoem der massa uit te laten stijgen. De netheid van deze besmette plek, slaat de geschiedenis bijna om zijn oren, of er nooit één gruweldaad is gepleegd.
Hebben wij mensen een visuele grauwheid nodig, om ten volle te beseffen wat voor beesten wij zijn? Of zijn we in de loop der jaren murw geslagen door alle informatie die tegenwoordig beschikbaar is?
Auschwitz heeft zich zeker als beeld in mijn geheugen gebrand. De overbekende spreuk boven de poort, de nog steeds originele gaskamer met verbrandingsovens, het gevangenisblok met originele cellen en de stille getuigen der prikkeldraadversperringen. Wie daar koud voor blijft heeft mijns inziens geen gevoel. Maar de pure en gruwelijke realiteit kwam pas in Birkenau. Dit bijna lege kamp met zijn paar barakken, straalde meer ellende en meedogenloosheid uit, dan de perfect bewaard gebleven horrorshow Auschwitz.
Zoals je ziet Chris, hebben zowel Auschwitz als Birkenau een onuitwisbare indruk op mij gemaakt, en heb ik het morele besef dat niets, maar dan ook niets te vergelijken is met het lot van deze slachtoffers.
Maar beste Chris, tevens hebben de bezoeken aan deze inktzwarte plekken mij het zeer strijdbare gevoel gegeven ‘dit nooit meer,’ een besef dat velen in woord bezigen, maar in daden logenstraffen.
Juist door mijn – letterlijk – loodzware voetstappen in de hel der mensheid, zie ik wat er nu wederom gaande is, en heb ik wel het besef en de daadwerkelijke daadkracht om te zeggen: tot hier en niet verder.
Juist uit respect voor alle overleden slachtoffers tijdens de tweede wereldoorlog heb ik de kracht om weerstand te bieden tegen de prikwaanzin van een maniakale werelddictatuur, want als mensen zoals ik hun mond houden, dan zijn alle lessen die wij geleerd zouden moeten hebben uit deze inktzwarte periode, definitief bij het grofvuil gezet naast de vuilniszak met daarin onze democratie.
Ik conformeer mij niet, net als in de beginjaren van het nazisme, naar de collectieve gekte van een op hol geslagen maatschappij, omdat de ‘bescherming’ door het groepsgevoel mijn individualiteit onder mij vandaan geslagen heeft.
Ik spreek mij uit in het besef dat als de gewone man dat in de jaren ’30 en ’40 had gedaan, wij überhaupt geen wetenschap van het nazisme hadden gehad, en 6 miljoen Joden dan nu misschien nog hadden geleefd.
Jij ziet mijn stem als zwakte Chris, als teken van mijn egoïsme t.a.v mijn medemens, maar besef dat er meer Joden gered zijn door in te gaan tegen de heersende politiek, dan door het schuin omhoogsteken van ons aller rechterarm – lees: het opstropen van je mouw – als teken van navolging van de gehoorzamende massa.
Tekst: Michel Mulder
Mijn reactie is het kippenvel op mijn armen.
Prachtig geschreven en bijna niet meer te lezen door de tranen in mijn ogen…
pseudo