Toenemend argwaan
Vanwege hetgeen de afgelopen twee jaar is gebeurd rondom de Coronacrisis merk ik, dat ik een steeds grotere argwaan heb ontwikkeld t.a.v. de informatie die ik voorgeschoteld krijg.
Nu was het zeker niet zo dat ik daarvoor alles wat autoriteiten of deskundigen meldden altijd voor zoete koek aannam. Maar alleen als het mij onwaarschijnlijk leek en ik vanuit goede bron dacht te weten dat het anders in elkaar zat, zette ik grote vraagtekens. En als het onderwerp dan belangrijk genoeg was zocht ik naar informatie om te proberen de mate van waarschijnlijkheid vast te stellen.
Ik heb al eerder beschreven dat ik in november 2009 mijn dochtertje van net zes maanden niet tegen de Mexicaanse Griep heb laten vaccineren, ondanks dat de Gezondheidsraad dat toen had geadviseerd. De reden was dat ik, door goed op internet te kijken hoe de ontwikkelingen waren met die Mexicaanse Griep op het Zuidelijk halfrond (waar het winter was), vaststelde dat de ernst van die griep niet groter was dan de griepvarianten die wij toen al kenden. Lees maar eens terug wat ik er in 2009 over schreef. (De normale kindervaccinaties heeft ze overigens wel gehad.)
Vanaf januari 2020 lees ik veel artikelen en studies rondom Corona: Over de veronderstelde verspreidingsweg, de ernst van de ziekte, de mogelijke behandelingswijze, het effect van de vaccinaties, de mogelijke bijwerkingen en de maatregelen tegen verspreiding.
Net zoals met veel andere onderwerpen die ik in het verleden volgde, zijn er onderbouwde stellingnames van deskundigen, die toch haaks op elkaar staan. Maar het grote verschil met wat ik voor 2020 ervoer, was dat er rondom Corona slechts ruimte is voor één stellingname. En dat er amper of geen ruimte is voor enig ander tegengeluid. Ook niet als die van deskundigen afkomstig zijn, die hun stellingname uitgebreid onderbouwen en die door de jaren heen al een goede reputatie hadden opgebouwd.
Ook zijn er nogal wat deskundigen die achter de schermen kritiek hebben op die dominante stellingname, maar die zich niet voor de schermen uitspreken, omdat ze dan grote kans lopen daar schade van te ondervinden.
Nu zullen er autoriteiten en deskundigen zijn die stellen dat dit nu eenmaal noodzakelijk is ten tijde van een grote crisis: Er moet met één mond gesproken worden. Twijfel mag niet worden getoond. En in andere landen gebeurt toch ongeveer hetzelfde. Later kunnen we wel evalueren of we het helemaal goed hebben gedaan!
Op zichzelf lijkt dat niet onredelijk. Een soort crisis als de Watersnoodramp in februari 1953, waarbij een groot deel van Zuidwest Nederland onder water kwam en bijna 2000 mensen overleden, geeft geen tijd of ruimte om te gaan discussiëren over de beste aanpak van de redding van de mensen.
En in de beginfase van de crisis rondom Corona is een dergelijke aanpak ook begrijpelijk geweest.
Geen ruimte
Maar het feit dat ook in de volgende fasen geen ruimte was voor een ander verhaal dan het zogenaamde dominante narratief, heeft de basis gelegd voor een vertrouwensbreuk die steeds groter wordt en ook in de toekomst grote gevolgen zal hebben.
- Er was lang geen ruimte om te stellen dat ook degenen die gevaccineerd waren nog besmet konden raken.
- Er was geen ruimte om te stellen dat vaccinaties ook schade konden doen.
- Er was amper ruimte om te stellen dat voor bepaalde leeftijdsgroepen de afweging om zich al dan niet te laten vaccineren in het nadeel van vaccinatie uitviel.
- Er was amper ruimte om te stellen dat bepaalde maatregelen veel minder zouden opleveren dan voorgesteld en ook veel meer schade zouden berokkenen.
- Er was geen ruimte om bestaande geneesmiddelen en vitamines te promoten om daarmee het risico van Covid-19 te doen verminderen.
- Er was geen ruimte om de data die werden gepresenteerd vanuit overheidsinstanties rondom Covid-19 en het effect van de vaccinaties op ziekte en sterfte aan de kaak te stellen.
Maar ook zonder dat het expliciet in de media benoemd wordt zijn er steeds meer mensen, die zich realiseren dat veel van hetgeen in de afgelopen twee jaren zo stellig werd geponeerd, niet zo hard was als die deskundigen toen pretendeerden.
Echter, omdat die deskundigen dat nu nog steeds niet zo benoemen, is hun geloofwaardigheid afgenomen.
De wetenschap functioneert blijkbaar overal anders
Terwijl men zich regelmatig beroept op “de wetenschap” is het wel opvallend dat het blijkbaar wel tot verschillende conclusies per land leidt. Terwijl in Nederland onder de 12 jaar niet wordt gevaccineerd, is dat in de VS onlangs al ingezet voor de leeftijdsklasse 6 maanden tot 5 jaar! Terwijl in Europa onder de 60 jaar (nog) niet de tweede booster wordt aangeraden is dat in de VS en Canada wel het geval.
Hoe verschillend er in Amerikaanse staten (zelfs op county niveau) opgetreden wordt t.a.v. al dan niet het gebruik van mondmaskers is fascinerend. Waarbij je goed kan zien hoe politici en deskundigen uit verschillende staten en counties blijkbaar in verschillende werelden leven. Iets wat bij burgers ook niet zal bijdragen aan een toename van vertrouwen in politici en deskundigen.
Wat is nog waar?
Maar ik merk het bij mezelf ook. Bij nogal wat autoriteiten die ik voor 2020 serieus nam, zet ik nu grote vraagtekens. Ik merk zelfs dat ik niet eens meer naar ze kan luisteren of kijken. Terwijl ik in het verleden een nieuwsjunkie was en vrijwel geen talkshow of actualiteiten rubriek oversloeg, kijk ik nu nog maar mondjesmaat.
Ik kijk wel iets terug waarvan ik hoor of lees dat het interessant of relevant is om te kijken, maar voor de rest ben ik eigenlijk afgehaakt. Ik weet niet meer wat ze zeggen of het waar is of niet. En bij nogal wat deskundigen zet ik inmiddels vraagtekens bij hun mate van deskundigheid door hun uitspraken en opstelling de afgelopen twee jaar.
Dit alles wordt nog versterkt door de weigering om de afgelopen twee jaar goed te evalueren en echt onafhankelijk onderzoek te laten doen (denk aan het onderzoek naar oversterfte). Plus de onwil om in het openbaar een debat aan te gaan over andere stellingnames van deskundigen met een prima staat van dienst. (Die dan vaak als persoon worden gediskwalificeerd omdat hun standpunt afwijkend is).
Ik weet steeds minder of wat ik lees of hoor echt waar is. Maar ik merk ook dat het dan steeds moeilijker wordt om vanuit de bron te zien of het al dan niet waar is. Je merkt ook dat op diverse social media de censuur steeds harder toeslaat. Zelfs als er peer reviewed studies worden aangehaald, is het toch tegen de regels van Twitter of Linkedin als de bevindingen anders zijn dan de op dat moment geldende standpunten van de gezondheidsautoriteiten in dat land.
Vertrouwen is juist nu cruciaal
We zitten in een periode in de geschiedenis van de wereld en ons land met grote problemen en risico’s. Een periode waarbij vertrouwen in autoriteiten en deskundigen van groot belang is om ongelukken te voorkomen. Helaas heeft de afgelopen twee jaar eraan bijgedragen dat dit vertrouwen op veel plekken in de wereld is afgenomen.
Je zou hopen dat die autoriteiten en deskundigen zich dat ook realiseren en oprecht inspanningen verrichten om die schade te herstellen. Maar daar zie ik weinig van. Je ziet het eerder overslaan naar andere onderwerpen.
Hopelijk ben ik te pessimistisch en zie ik het teveel door een donkere bril. En staan er wel autoriteiten en deskundigen op die het vertrouwen weer kunnen doen herstellen. Maar dan moeten ze er wel snel mee beginnen.
Bron: Maurice de Hond
Blijf betrokken, blijf wakker, volg LNN. Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief
Steun LNN en word lid of doneer. Zo help je ons om het tegengeluid te blijven verspreiden
Disclaimer: Opiniestukken geven niet persé de mening weer van de LNN-redactie. Wij bieden een platform om de vrijheid van meningsuiting te ondersteunen
