De kracht van suggestie

Is het wreed om mensen hun illusies en overtuigingen te ontnemen?

Ik weet nog dat ik als zesjarig meisje ontdekte dat Sinterklaas niet bestond. Ik had erover nagedacht en ik wist het zeker. Het kon gewoon niet. Opgetogen riep ik hardop door de klas: “Sinterklaas bestaat niet!”
Ik was er trots op dat ik de leugen doorzien had. Niemand luisterde echter, en de meester riep me bij zich.
“Dat moet je niet doen,” zei hij. “Weet je wel hoe blij al deze kinderen zijn met Sinterklaas? Je moet ze niet hun geloof ontnemen, want dan verpest je hun hele feest.”
Ik leerde toen dat illusies soms een functie hebben. Ze kunnen troost, blijdschap, saamhorigheid en houvast bieden. Als je een mens of een cultuur zijn illusies en geloof afpakt, wat blijft er dan over? Wordt het leven dan niet heel kaal en somber? Wat komt ervoor in de plaats? Is het misschien liefdevoller om mensen in de waan te laten? Is het wel mogelijk om een samenleving te creëren die niet in illusie verkeert? Hoe zou dat zijn?

Het resultaat bewijst niet de oorzaak
Het is soms best verbijsterend om te zien hoe vatbaar mensen zijn voor suggesties. Je suggereert bijvoorbeeld dat er een nieuwe ziekte rondwaart, iets anders dan anders. Je geeft het een naam, Covid-19, en koppelt er bepaalde symptomen aan; symptomen waarvan je weet dat mensen die sowieso vaak krijgen, vooral in de herfst. En als mensen die symptomen dan krijgen, dan is dat het bewijs voor de nieuwe ziekte.
Nu zei Plato al: ‘Het resultaat bewijst niet de oorzaak.’ Maar het lijkt erop dat als je iets maar vaak genoeg suggereert, mensen het gaan geloven. Als je bijvoorbeeld maar vaak genoeg suggereert dat Joden slecht zijn of dat negers dom zijn, dan zullen mensen dat uiteindelijk gaan geloven en er vrede mee hebben dat Joden vervolgd worden of negers tot slaaf gemaakt worden.

Is het waar?
Of de suggestie waar is of niet, lijkt van ondergeschikt belang. Is het waar dat Joden slecht zijn? Is het waar dat negers dom zijn? Is het waar dat er een nieuwe ziekte rondwaart, namelijk Covid-19? Is het waar dat deze nieuwe ziekte veroorzaakt wordt door een virus, namelijk Sars-Cov-2? Is het waar dat we onszelf uit alle macht tegen deze nieuwe ziekte moeten beschermen en dat al het andere daarvoor moet wijken? Is het waar dat de maatregelen die daarvoor bedacht zijn, werken? De meeste mensen zullen op die laatste vier vragen volmondig ‘ja’ antwoorden.

De specifieke ‘Covid-19 suggestie’ heeft verschillende stappen. Een goede suggestie van hogerhand wordt meestal in stappen geïmplementeerd, zodat we het geestelijk en emotioneel goed kunnen omarmen en aanvaarden. We zijn hier in wezen al generaties lang op voorbereid.

De Covid-19 stappen zijn:

1. Virussen bestaan. Het zijn onzichtbare dingetjes waar je ziek van kunt worden. De wetenschap zegt dit, dus het is zo.

2. Als jij een virus hebt, dan kun je die overdragen op anderen.

3. Er waart op dit moment een nieuwe ziekte rond, met de naam Covid-19, waarvan het virus Sars-Cov-2 de oorzaak is.

4. Dit virus muteert continu, waardoor hij nog gevaarlijker wordt.

5. Er zijn maatregelen nodig – zoals mondkapjes, afstand houden, sportverenigingen sluiten, de horeca en winkels vroeger dicht – die helpen om de verspreiding van het virus tegen te gaan.

6. Vaccinaties zijn de enige manier om het virus te bedwingen. Je doet het voor de ander.

7. Een QR-code helpt om het virus te bedwingen.

8. Totale controle helpt om het virus te bedwingen.

9. Mensen die dit niet geloven, zijn slecht en moeten bestraft worden.

10. Als je dit allemaal gelooft en eraan meewerkt, ben je een goed mens.

Nu zijn er mensen die zonder nadenken met alle stappen meegaan, dus alle suggesties aanvaarden als waar, maar er zijn ook mensen die alleen maar de eerste paar stapjes aanvaarden. Ze zeggen: “Oké, er is een besmettelijk virus en mondkapjes enzo zijn ook wel prima, maar vaccinaties en QR-codes gaan me te ver.” Er zijn ook mensen die de vaccinaties best redelijk vinden, maar de QR-codes niet. Ze zien glashelder in dat het verplicht legitimeren op bepaalde plekken niks te maken heeft met het bedwingen van het virus. Er zijn ook mensen die het vaccineren van volwassenen nog tot daaraantoe vinden, maar steigeren bij het vaccineren van kinderen. Er zijn dus verschillende gradaties in de mate waarin de Covid-19 suggestie aanvaard wordt. (De laatste drie stappen zijn nog niet volledig geïmplementeerd, dus het is nog de vraag hoe we daarop gaan reageren – als het al zo ver komt.)

Angst maakt volgzaam
Eén van de redenen dat bepaalde suggesties zo goed werken, is omdat ze inspelen op diepe basisgevoelens zoals de angst voor de dood, de angst om ziek te worden, de angst om er niet bij te horen, het verlangen om goed te doen, de natuurlijke neiging om voor anderen te zorgen, de angst om anderen tot last te zijn, de angst om iemand anders iets aan te doen, etc. De vraag is echter: is het waar? Is de suggestie dat er iets rondwaart, een nieuwe besmettelijke ziekte met de naam Covid-19, correct? Hoe kunnen we hierachter komen?

De feiten doen er niet toe
We kunnen er niet via de sterftecijfers achterkomen, want die zijn niet hoger dan andere jaren. Ook liggen er niet meer mensen in het ziekenhuis. Statistisch gezien is er dus niks aan de hand. Er is wel een wereldwijde oversterfte door de bijwerkingen van de ‘vaccinaties’, maar dat zegt niks over de vermeende ziekte. Het aantal besmettingen bewijst ook niets, want de test die gebruikt wordt om besmettingen te meten, is nooit ontwikkeld om Sars-Cov-2 of welk ander vermeend virus dan ook te detecteren. Zelfs de CDC en het RIVM geven dat toe. Een positieve test betekent alleen maar dat je een bepaalde hoeveelheid celresten in je lichaam hebt, iets wat volstrekt normaal is. Een negatieve test betekent dat je relatief weinig van die celresten in je lichaam hebt of dat de test ze niet heeft gedetecteerd. In beide gevallen zegt het absoluut niets over de vraag of je Covid-19 hebt of niet.

Het gaat om het idee
De test heeft wel een groot suggestief effect. Bij een positieve test denken mensen al snel dat ze Covid-19 hebben en vergeten ze de vraag te stellen wat dat ook weer precies was. De meest gangbare definitie van Covid-19 is: een nare ziekte die veroorzaakt wordt door een virus met de naam Sars-Cov-2. Het virus Sars-Cov-2 is echter nog nooit geïsoleerd, wat wil zeggen dat het bestaan ervan nog nooit bewezen is. Sterker nog, er is nog nooit welk virus dan ook geïsoleerd. Alle virussen die we denken te kennen, zijn hypothetisch. Met andere woorden, een virus is een concept en niets anders – maar wel een heel krachtig concept!

Regenboogkleurige eenhoorns bestaan – tot het tegendeel bewezen is
Nu zijn er ook mensen die zeggen: “Oké, dus Sars-Cov-2 is niet meer dan een concept, de statistieken zeggen dat er niets aan de hand is, er gaan niet meer mensen dood dan normaal, de symptomen lijken op doodnormale griep en de testen werken niet, maar dat alles bewijst niet dat Covid-19 niet bestaat! Het kan nog steeds heel goed zijn dat er wél een nieuwe ziekte rondwaart! Als Covid-19 niet voortkomt uit een virus, dan komt het vast ergens anders vandaan!”
Deze mensen geloven dus wel in Covid-19, maar niet in Sars-Cov-2. Ze geloven wel in de ziekte, maar niet in het virus. Dan gaan we dus van: ‘Bewijs eerst maar eens dat Covid-19 bestaat, voor ik het geloof,’ naar: ‘Bewijs eerst maar eens dat Covid-19 niet bestaat, voor ik dát geloof.’ Dat is net zoiets als zeggen: ‘Bewijs eerst maar dat regenboogkleurige eenhoorns niet bestaan, voor ik dat geloof. En zolang je dat niet lukt, ga ik ervan uit dat ze wel bestaan.’

Wat zou het kunnen zijn? Is Covid-19 meer dan de suggestie die vanaf maart 2020 in ons bewustzijn is geramd? Is het meer dan een nocebo?

Dit brengt ons op de terugkerende vraag: wat is ziekte? Waar worden mensen ziek van? Is er op dit moment meer aan de hand dan de kracht van suggestie? Hoe meer mensen geloven in een suggestie en hoe vaker die suggestie herhaald wordt, des te meer hij wordt versterkt. Hoe sterker hij wordt, des te meer wordt hij ervaren als waar, als een voldongen feit. Dat hebben ze wat betreft Covid-19 heel goed gedaan. De gewekte suggestie is zo krachtig dat dit op zich een nocebo wordt. Een nocebo is het tegenovergestelde van een placebo. Een nocebo is een ziekmakende gedachte. We weten van placebo’s dat ze in 43% van de gevallen tot een verbetering van de klachten leiden. Dat is heel veel! Het placebo-effect is vaak veel groter dan het effect van het geteste medicijn en leidt dus bij bijna de helft van de mensen tot genezing.

Kun je jezelf ziek denken?
Zou hetzelfde gelden voor nocebo’s? Dat lijkt me voor de hand liggen. Ik denk dat het zelfs meer is, maar dat is maar een suggestie. Ik weet het niet zeker. Maar toch, als 43% kan genezen van een positieve suggestie, dan kan wellicht 43% ook ziek worden van een negatieve suggestie. Stel dat dit waar is, dan wil dat zeggen dat bijna de helft van de mensen die dénken dat ze Covid-19 hebben of gehad hebben, ten prooi gevallen zijn aan een nocebo-effect, ofwel een ziekmakende gedachte. Ze dachten dat ze ziek zouden worden, dus werden ze ziek. Het idee dat het vermeende virus steeds muteert draagt daar ook aan bij, want daarmee kun je als het ware de nocebo, de ziekmakende gedachte, steeds weer bekrachtigen en nieuw leven inblazen.

We weten ook dat stress, angst, eenzaamheid en een gebrek aan beweging en aanraking tot ziekte kan leiden. Hoe groot zou dat percentage zijn van alle zieken op dit moment?

Het mysterie van de transmissie
Heeft het mysterie van overdracht, transmissie of besmetting ook te maken met suggestie, of is er iets anders aan de hand? Is het genoeg om te geloven dat je besmet kunt raken, om besmet te worden? En als er iets overgebracht wordt, zijn dat dan materiële dingetjes zoals hypothetische virusdeeltjes of exosomen, of zijn het gedachten? Of gevoelens? Of, nog subtieler, zijn het wellicht frequenties die overgebracht worden? We weten immers dat gevoelens en gedachten bepaalde frequenties hebben, net zoals electromagnetische velden van bijvoorbeeld zendmasten, radio’s, computers, telefoons en electrische apparaten. Als ik bijvoorbeeld in de veronderstelling leef dat ik in gevaar ben, dan kan het heel goed zijn dat de mensen in mijn omgeving dat merken en zich heel onveilig gaan voelen. Of als ik heel krachtig de suggestie uitstraal dat ik een besmettelijke ziekte heb, omdat ik het zelf geloof, zou het dan kunnen zijn dat de mensen in mijn omgeving dat geloof overnemen en om die reden ook fysieke klachten gaan ontwikkelen, identiek aan die van mij – niet bewust, maar onbewust? Zou dat wellicht het geheim van besmetting kunnen zijn? Of worden toch heel veel mensen ziek van de electrosmog en 5G? Is die frequentie wellicht ziekmakend? Of is het een combinatie van dit alles?

Kom niet aan mijn geloof!
Zo gauw mensen een suggestie hebben aanvaard, raken ze daar geïnvesteerd in en kunnen ze boos, verontwaardigd, beledigd of geïrriteerd raken als iemand die suggestie in twijfel trekt. Ik ook! Net alsof ze zich dan niet serieus genomen voelen als mens. Er ontstaat dan identificatie met de suggestie. De suggestie is een overtuiging geworden. Dat is knap lastig, want dan gaan mensen dus een idee of een concept verdedigen, niet omdat het onderbouwd is door feiten en een stevige basis heeft in de werkelijkheid, maar omdat ze zich ermee vereenzelvigen. Of het waar is of niet, lijkt er niet meer toe te doen. Het is dan de identificatie die verdedigd wordt en niet het ding zelf. Het is de identificatie met het concept, het idee, de suggestie – die mogelijk een illusie of een regelrechte leugen is – die maakt dat mensen zo fel reageren als iemand het werkelijkheidsgehalte van dat concept betwijfelt of wil bespreken.

Mijn god is beter dan jouw god
Blijkbaar is er een groot verlangen in mensen om, als ze eenmaal een suggestie aanvaard hebben, die in stand te houden – misschien omdat het ze een gevoel van houvast, zekerheid of stabiliteit geeft. Dat is op zich best begrijpelijk. En hoe meer mensen de suggestie aanvaarden, hoe krachtiger de identificatie wordt en hoe hartstochtelijker ze hem zullen verdedigen. De emotionele investering in het overeind houden van een suggestie kan enorm zijn. Mensen kunnen echt ruzie maken, vechten of relaties en vriendschappen verbreken, puur omdat ze niet in dezelfde suggestie geloven. Dat is een religieus verschijnsel. In religie is het heel duidelijk. Als jouw god God heet en de god van iemand anders heet Allah, dan komen daar hele oorlogen uit voort, terwijl het toch echt allebei alleen maar suggesties zijn.

De illusies uit het verleden
Het grappige is dat heel veel mensen de suggesties en illusies uit het verleden wel doorzien. Het verleden is een soort Polygoonjournaal. Niemand gelooft nu bijvoorbeeld nog dat Joden slecht zijn, of dat negers dom zijn en je ze dus best tot slaaf kunt maken. Niemand gelooft langer dat vrouwen evolutionair minder ontwikkeld zijn en dat het haar taak is de man te behagen. Niemand gelooft nog in demonen, of in een wraakzuchtige god, of in de maffe regels van het katholicisme. Dat waren vroeger allemaal suggesties die voor waar aangenomen werden, maar die doorzien we inmiddels. Nu lachen we erom en soms huilen we erom. We huilen om hoe die suggesties ons destijds tot submissie dwongen en ons bang maakten, alleen maar omdat we het geloofden, niet omdat er ook maar enige waarheid in school. We geloofden in de hel, in zonde, in boetedoening, dat je van masturberen blind werd … dat waren allemaal suggesties van de kerk en we geloofden er stellig in.

Betoverd
Op basis van suggesties worden soms de ergste dingen gedaan. Ik noemde net al de jodenvervolging, de slavernij en de vrouwenonderdrukking, maar ook in de geneeskunde zijn massieve fouten begaan onder invloed van suggestie en onwetendheid. We zien het vaak pas achteraf. De illusies uit het verleden herkennen we wel, als we eenmaal uit die specifieke hypnose zijn bevrijd, maar de illusies onder wiens betovering we op dit moment vallen, die zien we vaak niet. Daar zijn we volkomen blind voor. Die verdedigen we met hand en tand, net zoals mensen dat vroeger ook deden.

Een suggestie is geen feit
Ik wil hierbij niet zeggen dat alle suggesties waardeloos zijn, maar ik wil hierbij wel zeggen dat een suggestie geen feit is. De wetenschap is een religie geworden. Covid-19 is een geloof. Geloven zijn heel krachtig en hardnekkig. Zij zijn besmettelijk. Wat er in mijn optiek gebeurd is de afgelopen 20 maanden, is dat er inderdaad een ziekte ontstaan is. Covid-19 is ontsproten aan onze verbeelding, aan onze gedachtenkracht, aan onze overtuigingen. De suggestie zelf heeft Covid-19 in het leven geroepen – niet als virus, maar wel als concept. Covid-19 bestaat absoluut als concept. Ze bestaat niet in de materie, maar wel in onze geest, in onze gevoelens. De angst voor deze suggestie, die is echt. De desastreuze gevolgen van de maatregelen en de injecties, die zijn ook echt. Omdat we zo bang zijn voor Covid-19, omdat we geloven dat het bestaat, al weten we niet precies wat het is, creëren we een wereld waarbij het net lijkt alsof het bestaat. Covid-19 is een fantoom.

Kun je mensen commanderen om ziek te worden? Ja, ik denk het wel. Als mensen het maar genoeg geloven, dan kunnen ze ziek worden van een suggestie. Zie hier het bewijs. Covid-19 is here to stay. Niet omdat het ooit bewezen is, maar omdat de meerderheid erin gelooft. En dat is de kracht van suggestie.

Zolang we niet beseffen hoe beïnvloedbaar we zijn, hoe open we staan voor suggestie, zullen we in handen zijn van machten en krachten die gebruik of misbruik maken van die naïviteit, die goedgelovigheid, die bereidheid om alles te geloven wat ze ons wijsmaken. We zullen niet zelfsturend zijn, maar we zullen gestuurd worden.

Sanne Burger
sanneburger.com