EEN ‘SCHULD’VRAAG BRIEFJE

Beste gevaccineerde wereldreiziger,

Volgens de laatste – uiteraard door de media gepushte – berichten ben ik de sta in de weg, de egoïst die u uw zorgeloze leventje ontneemt, omdat ik weiger een experimentele gentherapie in mijn lijf te laten spuiten.

Ik zorg er met mijn dwarse houding voor dat u dit jaar toch echt heeeuul veeeuuul meer moeite moet doen om uw sleurhut te parkeren aan de costa, of uw badlaken voor 6 uur ’s morgens op een ligstoel te draperen, om uw volgevreten lijf na het Turkse ontbijt te laten marineren tot standje sukadelap.

De hooghartigheid waarmee u deze beschuldiging mijn kant op slingert is naast schokkend, ook nog eens doorspekt met een stuitend gebrek aan zelfreflectie, de – meestal linkse – wereldverbeteraar zo eigen.

Ik, die eigenwijze vaccinatie ‘weigeraar,’ heeft volgens u een dermate grote invloed op uw gezondheid en leefomgeving, dat ik het gevoel krijg dat ik net als een schaamluis 24/7 op uw lichaam bivakkeer.

Maar laten we dan eens kijken naar het effect van mijn gedrag op de beperkingen in uw leven, en de wijze waarop u zelf verantwoordelijk bent voor uw zelfgeschapen/van overheidswegen opgelegde gevangenis.

Ik geef toe dat ik mijn twijfels heb bij het hele coronaverhaal, en mij daarom ook niet wens te schikken naar de waanzin die – vooral – door the likes of you in leven gehouden wordt.
Maar betekend dit dat ik al swaffelend, en winkelkarretjes-likkend door het leven ga, om maar zoveel mogelijk zwakzinnigen als u te besmetten met the big bad C? Uiteraard niet.

Hoewel ik een ieder die daarom vraagt nog gewoon een hand geef, en iedere – in mijn ogen aantrekkelijke – vrouw nog best even een speekseluitwisseling wil geven, hou ik mij verder aan de gewenste afstand tot u……. voornamelijk ingegeven door het feit dat gebleken is dat achterlijkheid besmettelijker is dan covid.

Sinds de mondkapjes waanzin heb ik geen winkel meer van binnen gezien, niet vanwege het feit dat ik vrees dat mijn sinaasappeltjes door u besmet zijn met ‘vitamine-C,’ maar omdat ik simpelweg niet geconfronteerd wil worden met uw schaapachtige gedrag.

Mijn leefwereld is verworden tot een kleine plek, bewoond door gelijkgestemden, en ontdaan van ‘luxe’ als etentjes, bioscoopbezoeken of het snuiven van een lijntje coke op een festival (waar ik überhaupt al nooit kwam).

Klaag ik daarom? Nee, ik accepteer dat de wereld momenteel a shithole is die mij heeft doen besluiten tot het opleggen van een welhaast monnikachtig bestaan, maar dat de integriteit van mijn lichaam deze ‘opoffering’ waard is.

Ik offer dus een groot deel van mijn ‘levensvreugde’ op, zodat u zoals gebruikelijk weer aan de zuip kunt omdat u nou eenmaal slechts een ‘concessie’ wenst te doen, die van de degeneratie van mijn grondrechten.

Omdat u weer naar een festival wenst te gaan, u weer als de milieu behoeder die u bent in het vliegtuig wenst te stappen voor een retourtje verweggistan, eist u van mij dat ik mijn meest kostbare bezit, mijn gezondheid, middels een prikje opgeef zodat u zich weer avond aan avond vol kan gooien met cocktails…… omdat dat er nu eenmaal bij hoort op vakantie.

U claimt dat ik met mijn gedrag verantwoordelijk ben voor overbelasting van de zorg, maar hoe ziet u deze beschuldiging in het licht van uw eigen gedrag?
Ik geef toe dat ik een redelijk pakhuis ben met een waslijst aan klachten, maar ondanks deze zaken heb ik tijdens de hele corona-plandemie geen huisarts, specialist of ziekenhuis gezien, omdat ik een lichaam heb dat misschien een wrak is, maar dat door mijn immuunsysteem blijft functioneren als het spreekwoordelijke krakende ijs.

Laten we dan eens kijken naar uw belasting van de zorg tijdens deze hele shitshow. U belt waarschijnlijk voor iedere snottebel de huisarts of de spoedeisende hulp, om ter eigen geruststelling zo ongeveer om de dag een stok in uw neus te krijgen.
U bent na bewijs van goed gedrag – lees: testbewijs – misschien afgelopen winter wel afgereisd naar de jodelende alpen, om daar zoals gebruikelijk stomlazerus van een berg te pleuren, waardoor u – ook zoals gebruikelijk – met de gipsvlucht weer naar die heimat zurück mocht keren, om mij er wederom van te beschuldigen dat ik een ongekende druk op de zorg leg.

Nu het weer de grieploze reces tijd is, dus coronavrij, reist u waarschijnlijk weer af naar de costa, de Turkse goudkust of de bakermat van the big C het verre oosten, om daar voor het thuisfront een verzameling kiekjes te verzamelen waarop u zuipend, rokend en – alles wat los en vast zit – neukend geportretteerd staat, om daarna bij thuiskomst deze niet rokende, niet drinkende en al meer dan 10 jaar niet op vakantie geweest zijnde egoïst te beschuldigen van het beperken van uw levensgenot…….. om daarna mij als schuldige aan te wijzen van uw – tijdens vakantie opgelopen – coronabesmetting.

Ik zeg het niet snel, maar het moet toch wel verdomd lastig zijn om met mijn egoïsme te leven.

Tekst: Michel Mulder