Ik weet het mij nog ergens te heugen. Het koorts seizoen van 2017/2018. Er gingen 80 mensen per dag dood en ik kreeg er weinig van mee, je zou bijna kunnen zeggen dat het mij niet echt boeide. Ik had het druk op het werk en Ajax was net uit de Champions League gegooid. Daar stonden de kranten dan ook vol van. Het leven ging aan mij voorbij en toch leefde ik vooral. Mijn eigen leven. In die tijd werd ik om die reden, het luisteren naar mijn eigen kompas, nog niet ongefundeerd beschuldigd van egoïsme. Naar mijn gevoel leefde toen iedereen z’n leven. Toch?
En ik weet het nog zo goed dat ik die winter een bijbal ontsteking had. Mijn linkerteelbal was ineens zo groot als een sinaasappel, en ik dacht dat ik doodging. Sorry voor de visualisatie die ik nu op u projecteer. Zo makkelijk gaat dat. Zo doen de kranten het ook. Geen zorgen, een bijbalontsteking is niet dodelijk. Tenzij je al terminaal bent maar dat even terzijde. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en aldaar werd ik adequaat geholpen. Gelukkig was er destijds nog voldoende personeel en stonden er geen lange rijen ambulances voor de deur. Vandaag de dag lijkt ‘onderbezetting’ veranderd in ‘overbelasting’ terwijl de betekenis verre van hetzelfde is. De zorg is jarenlang stapsgewijs kapot gemaakt maar we vertellen u liever een ander verhaal en geven de schuld nu aan anderen.
Over wanbeleid gesproken. 1100 kinderen zijn door de toeslagaffaire uit huis geplaatst. Ouders die volledig kansloos waren tegen een systeem en meer dan 10 jaar aan de zijlijn hebben staan schreeuwen over wanbeleid. Ouders die hun kind hebben verloren. Zet het daar maar even kort op pauze. 1100 kinderen die hun lijden en litekens weer door gaan geven aan een volgende generatie. Over trauma en impact gesproken. En Mark was diep onder de indruk maar formeert ondertussen nog wel even door. Ik ben geen ouder maar voel me wel zo’n ouder. Aan de zijlijn roepend dat er wanbeleid plaatsvindt. Ondertussen boeit het ons amper. Het was even een leuke krantenkop. Een polsbandje dan maar? Kleine moeite. Zolang het ons eigen leven (en kinderen) maar niet betreft. Toch?
Ik ben al een tijdje geleden van het schaakbord gestapt en ik voel dat velen met mij door dit zelfde proces heen gaan. Lopend door de onzichtbare muren die bewust worden geplant in ons hoofd. Bless you all. Deze tijd heeft zoveel verbinding gebracht. Heb nog nooit zoveel bezielde mensen mogen ontmoeten. Zoveel mooie plekken gezien. Samenkomsten waarin alles en iedereen welkom is en waar we samen in een deuk schieten wanneer iemand een hoestbui krijgt. Het is ok. Hier mag dat, want een ingehouden kuchje kon wel eens een scheet worden. Met alle gevolgen van dien.
Daar is deze tijd voor. De pijn voelen en je hart weer openen waar het dicht wil gaan. Het claimen van je bewustzijn, het schoonhouden ervan, het weer te vullen met al dat wat jou gelukkig maakt. In vertrouwen te blijven terwijl de angst wordt opgevoerd. Je armen wagenwijd open te houden en in je eigen creatiekracht geloven. Ergens werd ik toch weer geraakt, hoorde ik het schaakbord fluisterend roepen en schrijf ik het nu weer van me af zodat ik weer in mijn soevereiniteit kan stappen. Het eruit gooien.
Ik moet tot slot weer denken aan het kooltje. Terwijl de wereld in (zak en) as lijkt te zijn is er in ons hart altijd een kooltje te vinden. Iedereen heeft dat kooltje. En wat we moeten blijven doen is te blijven blazen op dat kooltje. Blijf blazen zodat het vlam vat. Voor we het weten zitten we weer met zn allen om een groot vuur. Laten we ons blijven focussen op dat kooltje. Blijf blazen. Op je eigen kooltje. Jouw licht en vuur is namelijk groter dan de duisternis en de kilte die wordt gecreëerd.
X
Nikos
