HET ONGEMAK VAN EEN GELE STER

Als de demonstratie van afgelopen zondag ons iets geleerd heeft, dan is het dat een gele ster na ruim 75 jaar nog steeds een uitsluitend effect heeft.
Het ongemak waarmee de discussie rondom het ‘hergebruik’ van dit fascistische symbool wordt ingekleurd is van eenzelfde soort hersenspoeling, als het oorspronkelijke opprikken van één van de meest herkenbare, maar tevens onbespreekbare symbolen van de menselijke teloorgang.

De menselijke geschiedenis is een reis in de tijd waar wij als maatschappij lering uit dienen te trekken, een lering die – zoals de geschiedenis ons uitwijst – vaak gaat over wegen van het menselijk ongemak, maar dit ongemak mag blijkbaar enkel de agenda van bepaalde groepen gutmenschen dienen.

Ja ook ik moet eerlijk toegeven dat het dragen van een gele ster, om daarmee onze hedendaagse ‘ongemakken’ aan te geven, ingaat tegen alle normen en waarden waar ik mee ben opgevoed, maar is dit gevoel nog wel terecht in een tijd waarin alle vormen van fatsoen overboord gezet worden door juist die groepen die de ‘sterdragers’ terechtwijzen?

Wij hebben in onze geschiedenis politici een stem gegeven die de regimes van o.a. Pol Pot, Mao en Stalin als het hoogst haalbare ideaal beschouwde, maar als je ook maar het lef hebt om de parallellen aan te stippen tussen de opkomst van het nationaalsocialisme en de opkomst van de medische apartheid, ben je per direct een extreemrechtse schandvlek op de links geïndoctrineerde radar.

Ik ben als persoon al van jongs af aan geïnteresseerd geweest in geschiedenis, waarin je volgens de heersende moraal in iedere bloeddorstige dictator ‘geïnteresseerd’ mag zijn behalve die psychopaat met dat kleine snorretje.
Waren mijn voetstappen in Auschwitz en Birkenau ingegeven door een extreemrechts gedachtegoed? Nee, mijn absolute wens om ooit die gitzwarte plekken te bezoeken werd ingegeven door een zucht naar kennis en het gevoel hoe zoiets ooit heeft kunnen gebeuren, een gevoel dat bij iedereen zou moeten resulteren in het besef: dat nooit meer.

Van jongs af aan wordt ons – door bewaard gebleven aanklachten als Auschwitz – aangeleerd wat voor beesachtige trekken de mens kan vertonen, maar eenzelfde aanklacht tegen het beest de mens, in de vorm van een gele ster, moet angstvallig verzwegen worden en geplaatst onder een ban van politieke correctheid.

Moeten wij respect hebben voor het onbeschrijfelijke leed dat achter dit fascistische symbool schuilgaat? Ja absoluut. Maar tevens mogen wij – naar mijn mening – onze ogen niet sluiten voor het feit dat aan de basis van dit leed een vroegtijdig traject stond van uitsluiting van het maatschappelijk leven middels o.a. winkelverboden, bioscoopverboden en schoolverboden, een uitsluiting die zich weer griezelig zichtbaar begint te openbaren bij het nastreven van de vaccinatiemaatschappij.

Tekst: Michel Mulder