Ik ben kwaad
Ik ben kwaad, en dat is nog zachtjes uitgedrukt.
Ik ben kwaad vanwege de werkelijk misselijkmakende propagandafilmpjes om de corona-angst aan te jagen, waarin mensen als Anja Geurtsen het zielige lijdende slachtoffer ‘spelen.’
Geachte mevrouw Geurtsen (en uiteraard NPO1 Nieuwsuur)
Mag ik misschien even reageren op uw propagandafilmpje waarin u, in een ogenschijnlijk ziekenhuisbed met het gebruikelijke slangetje in uw neus, verslag doet van uw besmetting met corona.
Ik ken u verder niet mevrouw Geurtsen, maar als ik u hoor praten en in een andere setting had gezien, dan had ik niet de indruk gehad dat u iets mankeert.
U komt netjes uit uw woorden, van vergeetachtigheid is geen sprake, en u bent zelfs verheugd dat u naar Terneuzen gaat omdat daar uw oudste klant ligt, en u hem dan kan vragen hoe het met hem gaat.
U ziet er in niets uit als een patiënt die doodziek is, u ziet eruit -naar mijn mening- als er persoon die voor de camera ‘opgevoerd’ wordt om als horecamedewerker de horeca nogmaals een trap na te geven, en om de angst levend te houden.
Mag ik u mevrouw Geurtsen en uiteraard de redactie van Nieuwsuur misschien even een suggestie doen?
Kijk vanuit uw ziekenhuisbed, en op de redactie, de documentaire de finale strijd over Fernando Ricksen, een documentaire die ALS-patiënt Ricksen gedurende 8 maanden volgt in zijn strijd tegen deze mensonterende ziekte.
U mag weten, ik heb zitten huilen bij de beelden ervan, de mensonterende maar tevens prachtige beelden over het gevecht dat Ricksen voert, en waarbij hij bij voorbaat al verloren heeft.
Je voelt de machteloze woede als Fernando niet meer uit zijn woorden kan komen, en tranen nog slechts zijn woorden zijn, en ik heb moeten vechten om hetgeen hij wilde zeggen niet zelf in te vullen.
Ik heb ongeloofelijk veel respect voor deze -helaas overleden- strijder, net als ik had voor mijn vader, een beer van een vent die op het laatst ook niets meer kon door de kanker
Weet u hoe het voelt mevrouw Geurtsen, om je vader te zien aftakelen tot het moment dat hij niet meer wist wie hij was, waar hij was en wat er allemaal gebeurde met hem.
Om je vader van machteloosheid te zien huilen omdat hij niets meer kon, en niets meer wist, alleen dat hij niet meer verder wenste te leven, een laatste wens die wij eerbiedigt hebben. Mijn vader had zijn verjaardag niet meer in gedachte mevrouw Geurtsen, hij had slechts één gedachte, niet meer willen leven.
Begrijpt u dan misschien ook beste mevrouw Geurtsen dat ik pis- en pisnijdig ben dat de reguliere zorg voor ALS-patiënten, kankerpatienten, COPD-patienten, hartpatiënten, nierpatiënten en ga zo maar door, uitgesteld of zelfs geschrapt wordt voor coronapatiënten die vanaf hun ‘zieken’bed interviews kunnen geven?
Mijn vader had waarschijnlijk graag met u geruild mevrouw Geurtsen, evenals misschien vele andere patiënten, die niets meer kunnen, niets meer weten en niets meer kunnen zeggen maar u slechts met hulpeloze ogen kunnen aanschouwen vanaf hun daadwerkelijke ziektebed, en u vloeiend horen vertellen over uw verjaardag, uw verhuizing naar Terneuzen, uw ervaringen in de horeca en uw oudste klant.
Een ieder die hieraan meewerkt moet zich letterlijk doodschamen.
Michel Mulder
