Moeder van transgender tegen woke-cultuur

Mijn zoon is als mijn dochter geboren. Als baby had ik al de eerste gedachtes dat mijn kind misschien transgender was. In een jurkje leek hij meer een travestietje dan een meisje en mensen bleven hem constant ‘hij’ noemen. Maar ja, een baby, wat wil dat nu helemaal zeggen?

Ik voedde hem gewoon als meisje op, met lange haren en jurkjes, gewoon omdat ik dat zelf leuk vond. Als moeder kun je nog bepalen wat je kinderen dragen. En eerlijk, hij vond een jurkje zelf ook best leuk hoor, maar als ik er nu naar vraag waarom hij dat dan toch leuk vond zegt hij: “Ik zag best een leuk meisje in de spiegel staan, met lange haren en vrolijke jurkjes, maar IK was het niet. Ik kon het alleen niet plaatsen.”

Best triest en ik kan me er niets bij voorstellen, als ik eerlijk ben. Ook al vind ik het prima, het is zijn leven. Ik heb er bij stilgestaan hoe ik het zou vinden als ik in een mannenlichaam geboren was, maar gek genoeg, maakt me dat niet uit. Ik heb eens een mannenfilter over mijn gezicht gedaan en dat vond ik best cool, ik zou best een man willen zijn, maar vrouw zijn heeft zo ook zijn voordelen. Ik hoef geen label te plakken aan hoe ik ben, maar ik weet dat ik flink wat mannelijke karaktertrekken heb en dat is ook prima toch? We zijn niet zwart/wit.

Zowel mijn nieuw verworven zoon als ik, ergeren ons dood aan de doorslaande woke-cultuur. We vinden dat het helemaal niet helpt bij de acceptatie van transgenders, integendeel. Zoals eerder gezegd heb ik kennissen in alle hoeken van de maatschappij, dus ook mensen die het allemaal maar raar vinden en er niets van begrijpen en weet je, dat is OOK OKAY! Net zoals mijn zoon graag serieus genomen wilt worden met zijn gevoelens, willen die mensen ook serieus genomen worden met hun gevoelens. Dus kunnen ze dat gewoon uiten bij ons en dan praten we erover. Het mooie is, dat ze ons gewoon accepteren. Er is helemaal geen haat of fobie naar mijn zoon toe. Aan het einde van de dag vinden ze ook dat hij lekker zijn leven moet leven zoals hij dat wil, maar ze begrijpen het enkel niet. Is dat zo gek?

Mentale gezondheid

Wij zetten wel het mes in de natuur om het naar onze hand te zetten en dat doen we niet alleen met genderdysforische mensen, dat doen we ook met een heleboel andere dingen, maar dan is het toch niet zo raar dat mensen zoiets hebben van, tja je bent zo geboren en je moet het er mee doen, eigenlijk…..? Dat geldt dan natuurlijk ook voor de mensen met flaporen, haakneuzen, hazenlippen, open ruggetjes en noem maar op. Nee, waarschijnlijk niet, het is maar net waar je zelf de grens trekt. De één trekt die bij lichamelijke gezondheid en de ander bij mentale gezondheid.

Mentale gezondheid is en blijft nog steeds een beetje een ondergeschoven kindje. Dat kun je niet altijd goed zien en aantonen, dat maakt het ongrijpbaar. Alsof je alles wat in je brein gebeurt kunt sturen. Terwijl je brein net zo goed een orgaan is, net als de rest van je organen en alhoewel je brein een aansturend orgaan is, kan daar net zo goed wat misgaan waar je geen invloed op hebt, net zoals alle andere organen. Alhoewel, ik een kanttekening wil plaatsen, ik vind de podcasts van Edwin Selij (hypnotiseur) echt ontzettend interessant met zijn kijk op ongemakken, kwalen en ziektes. Hij beweert dat je het allemaal zelf in de hand hebt en dat je zelfs ernstige ziektes weg kunt krijgen met hypnose. Ik denk dat het waar is, tot een bepaalde hoogte. Ons lijf kan echt ontzettend mysterieuze dingen, die in principe niet zouden moeten kunnen volgens wetenschap, maar soms toch gebeuren. Alleen wil ik daar nu even niet vanuit gaan, want ook dat is nog verre van bewezen.

We weten de oorzaak nog niet eens van genderdysforie. Het kan een psychiatrische ziekte zijn, het kan een biologische afwijking zijn, iets in de genen, of met hormonen in de baarmoeder, noem maar op. We weten het gewoon niet. Tot we dat weten ga ik er ook geen stelling innemen alsof we het wel weten. Het maakt mij ook niet zo uit, eerlijk gezegd. Het gaat mij erom dat mijn kind zijn eigen levenspad volgt, zijn eigen ontwikkeling en zijn eigen keuzes daarin maakt. Het is niet aan mij om daar een oordeel over te hebben. Het is aan mij om hem te ondersteunen, zo goed en kwaad als dat ik kan en daar ben ik soms ook eerlijk hard in. Dat heeft hij soms lastig gevonden, maar hij is er nu ontzettend dankbaar voor. De wereld IS hard, er IS veel onbegrip en je kunt het ook niet van iedereen verwachten.

Genderfobie

Dat onderdrukken maakt het enkel erger. Je moet er over kunnen praten. De woke-cultuur zet iedereen die ook maar één puntje van kritiek durft te uiten neer als ‘genderfoob.’ Helpt dat mee denk je? Nee. Net zoals het niet meehelpt om kinderen genderneutraal op te gaan voeden en ze in de pubertijd de ‘keus’ te geven om jongen of meisje te ‘worden.’ Mijn zoon ergert zich daar mateloos aan, want daardoor lijkt het alsof hij een bewuste keus heeft hierin. Hij heeft er niet voor gekozen, om geboren te worden met dit probleem en zou liever zoals iedereen zijn, gewoon happy in zijn lichaam, maar dat is hij niet.

We worden ook niet blij van acties die doen alsof deze aandoening normaal is en alsof ieder kind daar een keus in mag hebben en alsof de hele wereld genderneutraal moet worden voor deze mensen. Het is nog steeds een aandoening die zeldzaam is, godzijdank. Godzijdank, want het is geen feestje, al die onderzoeken, al die zware operaties, je vruchtbaarheid verliezen om gelukkig te kunnen zijn in je lijf. Dat is geen keus en het is ook niet gewoon en het is ook geen feestje.

Wat we wel graag willen is dat er acceptatie is voor hoe hij is en dat hij erg ongelukkig is in het vrouwelijke lichaam waarin hij is geboren. Die acceptatie vinden we ook, ook onder mensen die het niet begrijpen en hun bedenkingen erbij hebben. Wij willen niet dat die mensen in het verdomhoekje gezet worden, vanwege hun mening. Ook zij hebben recht op hun mening. Ook zij hebben recht op hun gevoelens, net als mijn zoon.

Acceptatie komt van twee kanten, begrip kun je niet afdwingen, dat moet groeien.

Liefs Martine