20 jaar geleden is het dat Pim om het leven werd gebracht. 20 jaar alweer, wat vliegt de tijd. 20 jaar verder zitten we nog meer in de ellende, precies wat Pim toen had voorspeld.
Met verbijstering lees ik de mainstream media berichten over Pim. Ze maken een martelaar van hem. Vertellen wat voor fantastisch karakter hij had, welke geweldige ideeën hij had. Ik voel een lichte misselijkheid in mij opkomen. Het liefste kots ik die krantenberichten gelijk onder, zoals ze toen Pim onderkotsten.
De hypocriete poppenkast
De hypocriete poppenkast draait overuren. Ze hebben het nooit anders gedaan en zullen het voorlopig nog niet anders doen ook. Ze zijn medeschuldig aan zijn dood. Hoe deze man werd geframed als gevaarlijk en extreemrechts, alleen maar omdat hij de problemen bij naam durfde te noemen. Ze doen het weer net zo hard bij nieuw opkomende partijen die tegen het regime in durven te gaan.
Voordat Pim opstond had ik niet het gevoel in een democratie te leven. Mijn mening mocht niet gehoord worden. Laten we voorop stellen dat ik een hekel heb aan mensen in groepen delen adhv hun geloof, afkomst, huidskleur of wat dan ook, maar ik vind wel dat een probleem benoemd mag worden. In de problemen die Pim benoemde, waren WIJ het slachtoffer nota bene. Ons gezin plukt er nog steeds de wrange vruchten van. Ik zal er niet te diep op ingaan, maar mijn dochter is zwaar beschadigd geraakt, omdat ze van mij ham op haar brood meekreeg naar school. Als 8-jarig meisje werd ze voor ‘hoer’ uitgemaakt. Toch heb ik een hekel aan iedereen die racistisch wordt als ik mijn verhaal vertel. Ik heb namelijk ook superlieve vrienden gemaakt en die wil ik ook houden, maar ook zij worstelen met het racistische gedachtegoed in hun achterban, want hun vriendschap met mij wordt soms veroordeeld door familieleden.
We respecteren de verschillen
Zelf zal ik niemand bij voorbaat veroordelen op hun afkomst, religie of wat dan ook. Integendeel, ik ben enorm tegen segregatie, omdat dit het probleem enkel maar verergert. Dus mijn hart en deur zal altijd open blijven staan voor iedereen die ons net zo liefdevol kan behandelen als wij hun behandelen en dan kijk ik graag naar de overeenkomsten in ons geloof in plaats van naar de verschillen. We respecteren dat er verschillen zijn en scharen dit onder ‘diversiteit.’ Die broodnodige diversiteit.
Maar nee, er was iets heel anders aan de hand rondom Pim fortuyn’s dood. Hij zou de verkiezingen gaan winnen. Hij zou het land teruggeven aan de bevolking. Hij zei wat ik tot dan alleen maar voelde, er is iets mis met onze democratie. Ik verdiepte me niet in conspiracy, op een enkele nieuwsgierige blik na op conspiracy sites, waar ik al snel weer weg was, want zodra ik kritiek uitte was ik de vijand geworden, was ik één van hun. Ik heb altijd overal kritiek op, omdat er altijd overal kritiek op te geven is. Dat houdt men scherp, dan kom je dichterbij de waarheid. Kritiek is een vriend, geen vijand. Het is energie steken in iets of iemand, omdat je dat het waard vindt.
Herhaaldelijk zei Pim dat er andere mensen aan de touwtjes trokken, dat hij wist wie, maar geen namen kon noemen omdat dit gevaarlijk zou zijn. Herhaaldelijk zei hij dat hij vreesde voor zijn leven en wij wisten wie erachter zat als het zou gebeuren. Toch gaf hij niet op, ondanks deze angst. Wetenschap eigenlijk, want beste Pim, je kon dan ook weten dat ze je nooit zouden laten winnen.
De stille tocht
Dat je geen racist was, dat je voor het volk was, werd ook duidelijk bij de stille tocht waar ik aan meeliep. Ik zag daar skinheads en allochtonen náást elkaar staan. Ze liepen in één stoet mee voor hetzelfde, voor ons land. Ja ONS land. De stoet was vredig en stil. Onze handen klapten op het ritme van de stilte, alsof we zo Pim’s hart weer konden laten kloppen. Alsof we zo de democratie weer tot leven konden brengen. De democratie die werd vermoord door een linkse activist, die niet meer was dan een trekpoppetje van een vals regime.
Al die mensen, van wie je verwacht dat hun politieke kleur zover uit elkaar zou liggen, waren daar bijeen gebracht, voor hetzelfde. Voor recht en gelijkheid en vrijheid en voor ONS land.
Nog steeds zijn er mensen die gehersenspoeld rondlopen door de vieze framing van de mainstream media in die tijd, door de desinformatie die ze verspreidden over Pim. De verdraaiingen, uit context trekken van zijn woorden, oh wat een smerig spel speelden ze en ze spelen het nog steeds.
Mainstream media, ik kots op jullie, net zoals jullie op Pim gekotst hebben en nu weer het schijnheilige hypocriete poppenkastspel oppakken en een martelaar van hem maken. Oh wat erg dat hij dood is.
Ja het is erg dat hij dood is ja, mede door jullie schuld en het ergste is, dat jullie nog steeds laten zien geen bal geleerd te hebben. Het weer doen, bij iedereen die tegen dit valse misdadige regime in opstand durft te komen. Jullie hebben de ballen niet!
Rust in vrede Pim. Dankzij jou ben ik opgestaan. Dankzij jou heb ik geleerd dat mijn mening er wel mag zijn. Dankzij jou heb ik geleerd mijn rug recht te houden en te blijven vechten tegen het smerige misdadige regime, ook al word ik met de grond gelijk gemaakt. Ook al word ik gedemoniseerd, geridiculiseerd en ook al kost het me mijn leven.
At your service!
Martine
Facebook Live verslag: https://fb.watch/cRr4qiGLEx/
