Als er één schrikbarende conclusie getrokken kan worden uit de toeslagenaffaire, dan is het dat de rechterlijke macht in ons land zich in een positie van afhankelijkheid gemanoeuvreerd heeft, een positie die meer en meer zichtbaar wordt in ons dagelijks leven. Bij de toeslagenaffaire is, door de nu openlijke ‘mea culpa’ van de rechterlijke macht gebleken dat rechters ‘chantabel’ zijn voor de algemene norm, een norm ingesteld door een machtswellustige belastingdienst, maar in strijd met alle regels van fatsoen en menselijkheid.
Als onafhankelijk geachte rechters zich niet naar het eigen geweten durven uit te spreken, maar meegaan in de vernietigingsdrang van een overheidsorganisatie omdat dat nu eenmaal – volgens foute regelgeving – de norm is, dan verklaren zij daarmee in feite het faillissement van de rechtspraak in Nederland, een faillissement dat voor de gewone Nederlander reeds jaren zichtbaar is.
Als burger of kleine ondernemer ben je – in zéér veel gevallen – kansloos zodra je ook maar één voet over de drempel van een rechtbank zet – is het niet door verstikkende dictatoriale wetgeving dan wel door het ‘chantabel’ zijn van de rechterlijke macht – en zijn die voorheen beschermende bastions van onze rechtspraak verworden tot verlengstukken van een heersende macht die meer en meer inzet op het monddood maken van ieder onwelgevallig tegengeluid.
Wat de slachtoffers van de toeslagenaffaire door de degeneratie van de rechtspraak is overkomen, is wat iedereen overkomt die zich uitspreekt tegen politiek Den Haag, het grootkapitaal en de bijna maniakale coronawaanzin, je bent voor de rechterlijke macht al beoordeeld, veroordeeld en afgeserveerd voor je ook maar één voetstap in de rechtbank hebt gezet.
Rechters die tegen het eigen gevoel in uitspraak doen, uitspraken die mensen letterlijk kapotmaken, zijn niet langer de beschermers van de maatschappij maar de vernietigers ervan, en moeten nimmer meer voor het leven benoemd worden.
Misschien is het tijd om – gezien de zo populaire nieuwe bestuurscultuur – de rechtspraak niet langer exclusief in handen te leggen van één enkel persoon, die naar nu gebleken is uiterst vatbaar zijn voor beïnvloeding en door hun levenslange benoeming soms ‘bedrijfsblind,’ maar om een de maatschappij vertegenwoordigende jury in te stellen voor het verkrijgen van daadwerkelijk breed gedragen rechtspraak.
Wij als Nederlanders verdienen een gelijk en onpartijdig ‘speelveld’ zodra wij ons lot – soms gedwongen – in handen leggen van de rechterlijke macht, maar meer en meer blijkt dat ieder individu die het opneemt tegen de overheid, het big corporate bedrijfsleven of mensen met meer geld dan te verantwoorden is, nog minder overlevingskansen hebben dan het wild op het kroondomein het Loo van september t/m december.
Inspired by: Toeslagen affaire
