Is er op deze wereld iets dat gevoelsmatig erger is, dan niet te weten?
Niet te weten waar jouw kind is.
Niet te weten hoe jouw kind nu heet.
Niet te weten of jouw kind nog leeft.
Niet te weten wat, en of jouw kind nu eet.
Niet te weten of jouw kind slaapt.
Niet te weten of jouw kind nog steeds beseft, dat het jouw kind is.
Niet te weten of je je kind ooit nog in je armen zal houden.
Niet te weten of je jouw kind ooit zal kunnen begeleiden, op al die belangrijke momenten in zijn of haar leven.
Niets te weten, door toedoen van de staat.
Je hoofd misschien wel vullen met de gedachte dat jouw kind je haat.
Je hoofd vullen met de gedachten dat jij in de gedachten van jouw kind niet meer leeft.
Je hoofd breken over het feit dat een totaal onbekende beslist over jouw kind.
Je hoofd laten overlopen met vragen, die misschien nooit beantwoord zullen worden.
Het beeld in je hoofd plaatsen dat jouw kind iedere dag gaat slapen zonder jouw kus, jouw woord en jouw streling.
Het besef kweken dat jij als ouder gefaald hebt, in de bescherming van jouw kind.
Voor ouders van ontvoerde kinderen is het niet weten, de grootste pijn die zij ooit zullen ervaren.
Voor ouders van ontvoerde kinderen komt er nooit zekerheid, en geeft slechts de dood een definitief antwoord.
Voor ouders van ontvoerde kinderen is iedere dag, maar zeker de feestdagen, een hel op aarde.
Voor ouders van ontvoerde kinderen staan er altijd lege stoelen, in een zielloos huis.
Ontvoering is één van de meest onmenselijke misdaden, zeker als deze door de eigen overheid zijn gepleegd.
Wij mogen er daarom als volk niet mee akkoord gaan dat de staatsontvoerde kinderen niet meer naar huis komen. Ook al zal de waarheid soms misschien hard zijn, en zal niet ieder kind meer levend thuiskomen, de wetenschap van de dood geeft in dit geval meer geruststelling, dan de onwetendheid ooit zal kunnen.
Geef de ouders van de toeslagenaffaire eindelijk de rust die zij verdienen, of dit nu in hereniging of in rouw is, want met niet weten hebben zij ‘met recht’ levenslang.
Michel Mulder
