Onze kinderen gaan kapot

Hey het is oké, maak het bespreekbaar.

Nog niet zo lang geleden was dit een veelgeziene overheidscampagne tegen depressie, om deze slopende ziekte, die zich vaak onder schaamte afspeelt, bespreekbaar te maken.

Op het moment dat depressiviteit door corona letterlijk door het dak gaat, zwijgt onze overheid echter in alle talen.

Dit schrijven gaat echter niet over het coronabeleid, of over overheidscsmpagnes tegen ziekten waar zij zelf de grootste initiators van zijn, dit gaat over veel te vroeg gestorven kinderen/jong volwassenen, als o.a. Jamie Swinkels, die de zwaarte van hun bestaan niet meer aankonden, en er voor kozen een einde te maken aan hun leven.

Jamie, met ogen zo mooi als ik ze zelden gezien heb, maar tevens ogen waarin een groot leed schuilging, voelde zich niet gehoord en begrepen in dit land, een land waar onze overheid zo prat gaat op onze geweldige gezondheidszorg dat steeds meer kinderen besluiten tot zelfmoord.

Zoals zo vaak blijkt de GGZ, en bureau jeugdzorg, een aanwijsbare reden voor veel ellende onder onze jeugd, waardoor er een opvallende parallel te trekken is met corona…… de oplossing is inmiddels erger dan de kwaal.

Als je nog niet met jezelf in de knoop zit als je met deze instanties te maken krijgt, dan garanderen zij dat je het na het eerste contact wel zit. Over prijsgarantie gesproken.

Maar de explosie aan gefrustreerde, getroebleerde en volkomen verloren zijnde kinderen is niet slechts te wijten aan ondeskundige en van elke vorm van empathie gespeende jeugdzorg medewerkers, of psychologen en psychiaters die zelf zwaardere gevallen zijn dan hun patiënten, er ligt een veel diepere en angstvallig verborgen gehouden oorzaak aan ten grondslag.

Mijn generatie, ik ben zelf van bouwjaar ’66, heeft over het algemeen een redelijk onbezorgde jeugd gehad, en ik kon destijds niemand die zo met zichzelf worstelde als onze hedendaagse jeugd.

Wij groeiden op met buitenspelen, Donald Duck, Tom en Jerry, Roadrunner en sprookjes als Assepoester, en overwonnen ziektes door ze te ondergaan en ons daarna weer in de modder te storten.

De hedendaagse jeugd groeit op met tekenfilms waarin slechts monsters, zombies en robots figureren, weten niet meer wat stoepranden is, hebben -vanwege het achter hun spelcomputers hangen- een immuunsysteem van lik me reet, worden letterlijk gehersenspoeld door het internet maar worden bovenal, en dat het is grootste kwaad, vanaf hun geboorte platgespoten met allerlei big pharma shit.

Er is een wildgroei ontstaan van geestelijke kwalen, die in mijn jeugd nauwelijk bestonden, en wat zou daar toch de oorzaak van zijn?

Is het genetisch overdraagbaar? Dat zou kunnen, maar dan zou mijn generatie gezien het ‘oorlogsverleden’ van onze ouders hier eerder last van moeten hebben.

Kinderen of jongvolwassenen die nu gebukt gaan onder -soms een combinatie van- geestelijke aandoeningen zijn kinderen van een generatie die in redelijke vrijheid en blijheid is opgegroeid.

Uiteraard zijn wij als maatschappij ook wel zo ver dat wij tegenwoordig op ieder kind dat maar een beetje druk is, het stempel adhd plakken, of dat blijkbaar het enig beschikbare ‘plakplaatje’ van de lokale GGZ is.

Maar dan nog ligt er het politiek onderbelichte lijk in de kast dat wij een generatie opgevoed hebben die door hun zelfhaat, hun verwardheid, hun gevoel nergens bij te horen, hun hang naar zelfdestructie maar bovenal hun brute haat naar elkaar, meer verloren is dan welke eerdere generatie dan ook.

Internet, social media, groepsdruk, supermarkten vol junkfood, twee werkende ouders en de immer aanwezige gifspuiten van big pharma…… wij hebben allen bloed aan onze handen, en zijn allemaal schuldig aan de dood van ontredderde zielen als Jamie Swinkels, die ik helaas niet gekend heb, maar die misschien enkel een arm om zich heen wilde of een schouder om op uit te huilen.

Dat wij haar noodkreet niet gehoord hebben tekent, misschien nog wel meer dan corona, het failliet van onze maatschappij.

Ik geef toe dat ik door alles wat zich de laatste jaren in mijn leven heeft afgespeeld gevoelens van depressiviteit ken, en omarm, want het betekend dat ik een mens ben, een mens die pijn voelt, die zich soms klein voelt en met zijn gevoel geen raad.

Als een ieder dit zou herkennen, maar tevens zou erkennen, dan zouden al die kinderen die ervoor gekozen hebben uit dit leven te stappen misschien wel een seconde geaarzeld hebben, omdat zij begrepen maar bovenal geliefd werden vanuit hoeken waar zij het niet verwacht hadden.

Michel Mulder