Listen to this articleTussen het coronageweld door krijg je soms mensonterende berichten te verwerken, die het nieuwe normaal van de mondiale waanzin het beste illustreren.
Het betreffende bericht over Robert de B. laat ijskoud zien wat de effecten van de participatiemaatschappij, en de digitalisering, zijn op een ieders leven als je dat zo bejubelde ‘sociale vangnet’ van een eigen netwerk niet bezit.
Robert de B. lag 86 dagen (!!) dood in zijn eigen woning voordat zijn buren/de instanties merkten dat hij toch al wat lang niet gezien was, naar mijn mening een direct gevolg van de individualisering, en de verharding van de maatschappij.
Ik durf te beweren dat in een buurt waar je je medebewoners nog kent, zoals in mijn jeugd, het overlijden van dhr. B. niet te voorkomen was geweest, maar direct in de eerste week opgemerkt zou zijn.
In het Nederland van 2021, waar iedere mogelijke nationaliteit wordt binnengehaald, je om de haverklap nieuwe buren hebt en de saamhorigheid tezamen met het fatsoen door het – reeds overlopende – riool is gespoeld, bestaat er geen ‘buurt controle’ meer over elkaars lijf en goederen, en is het ieder voor zich en God voor niemand.
Wie heeft het die ietwat gezette bewoner van Paleis Huis ten Bosch niet horen zeggen in 2013: (quote) “Het is onmiskenbaar dat mensen in onze huidige netwerk- en informatiesamenleving mondiger en zelfstandiger zijn dan vroeger. Gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen, leidt dit ertoe dat de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatiesamenleving. Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving.”
Voor de oplettende onder ons was dit slechts het uitgesproken bericht: “de overheid zorgt niet meer voor u, neemt slechts uw geld en bespioneerd u intenser dan dat de DDR dit bij haar burgers deed,” wat duidelijk te zien is in de strafmaten van de bijstand. Als u als ‘inwoner’ van strafkamp de bijstand noodgedwongen aanspraak doet op uw zo gepropageerde eigen netwerk, dan valt direct de guillotine naar beneden om uw ‘frauderende’ hoofd van uw hongerige karkas te scheiden.
De participatiemaatschappij is – net als zovele privatiseringsprojecten – een onmenselijk gedrocht gebleken, maar dat weerhoudt de regenten in het Haagse er niet van om deze ‘natte droom’ verder te intensiveren, onverbeterlijk als zij zijn gebleken.
De totstandkoming van het participatiegedrocht was reeds zichtbaar in het ‘service’niveau van het bankwezen, want waar voorheen senioren nog gewoon bij de – op ruime schaal aanwezige – lokale filialen hun bankzaken konden regelen, werden zij meer en meer veroordeeld tot de koude faciliteiten van de geldspuugmachines en online apps.
Waarom haal ik nu in dit verhaal het bankwezen aan? Omdat dit aan de basis heeft gestaan van de ontmenselijking van de maatschappij.
Banken willen zo min mogelijk service verlenen, u zo min mogelijk te woord staan en het liefst via de almachtige automatische incasso toegang krijgen tot uw – fictieve – geld, om daarmee God op aarde te spelen.
Hoe kan het dat een mens als Robert de B 86 dagen lang dood in zijn eigen woning kan liggen? Ligt dit puur en alleen aan de desinteresse van zijn eigen buurtbewoners, of ligt hier ook nog een ’technische’ oorzaak aan ten grondslag?
Ik zeg dat de trieste zaak van Robert de B. – dus niet zijn specifieke overlijden – te maken heeft met zaken die onze overheid en o.a. het bankwezen jaren geleden hebben ingevoerd.
De digitalisering van onze maatschappij, waar je zo goed als geen enkel bedrijf meer binnen 2 minuten telefonisch kan bereiken, maar eerst door een waar woud van menu’s, computerstemmen en wachttijden heen moet worstelen om überhaupt een levend wezen te kunnen spreken, heeft ervoor gezorgd dat trieste gevallen als Robert de B. het ‘nieuwe normaal’ zullen worden.
Door de zo gepushte automatische incasso’s worden zaken als huur, zorgverzekering en energie tot in de lengte der dagen – als de overheid niet ook de AOW afschaft – afgeschreven, en is er voor geen één instantie de noodzaak om zich af te vragen: leeft deze bewoner eigenlijk nog?
De gang naar de bank van onze senioren was niet alleen een ‘geldelijk noodzakelijke’ gang, het was tevens een stukje menselijk sociale controle over het welzijn van een medemens.
Maar in deze tijden van waanzin zijn wij slechts nummers geworden, omdat een nummer uiteraard geen menselijke affectie behoeft.
Rust zacht Robert de B
Ook al heb ik jou niet gekend
En was jij ook in mijn leven misschien
Die onbekende vent
Toch ontslaat dat mij niet van mijn plicht
Jou voor even te plaatsen
In een laatste levenslicht
Als maatschappij hebben wij gefaald
Jou laten sterven
In eenzaamheid gehaald
En ook al heb ik jou nooit gekend
Met heel mijn hart kan ik zeggen
Je bent bij velen nu bekend
Tekst: Michel Mulder
