Same game, different theme

 OPNIEUW.

Opnieuw stuit ik op onbegrip.
Opnieuw proef ik dat mensen zich niet druk willen maken.
Opnieuw zeggen mensen dat “niet alles dat verkondigd wordt waar is”.
Opnieuw zijn er ouders die ok zijn met invloeden vanuit de overheid om zogenaamd onze kinderen voor te lichten/ te beschermen.
Opnieuw bemerk ik dat, hoeveel bewijs ik ook aandraag, de boodschap wordt afgezwakt en afgedaan als fakenews.

“Maak je toch niet zo druk.
Het valt best mee.
Kinderen kunnen heel wat hebben”.

Of erger; “ik ben blij dat mijn kind leert dat het zichzelf mag zijn en dat het anderen accepteert. Wees blij met deze ontwikkeling. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen”..

(En voor de duidelijkheid in deze snel gekwetste, prikkelbare, licht ontvlambare maatschappij; acceptatie is iets anders dan op te jonge leeftijd informeren, zij het niet stimuleren)

Opnieuw voel ik alles in mij schreeuwen om voor de kinderen op te gaan staan.
Misschien doet jouw school niet mee aan de veelbesproken week van de lentekriebels.
Misschien vult de school van jouw kinderen het met eigen lesstof. Hartstikke fijn! (Geldt ook voor die van ons )

Maar het is precies als met de corona maatregelen:
zwijgen is instemmen.
43,2! Procent van de basisscholen doet mee aan het programma dat de stichting Rutgers aanbiedt.
Ik hoef jullie niet te vertellen wat deze lesstof inhoudt, geloof ik.

Zojuist hoorde ik in een videofragment een jochie van 8 vertellen wat hij vandaag heeft geleerd van juf..

Dat het fijn voelt en ok is om je eigen geslachtsdelen aan te raken onder andere. Het jongetje vertelt dat kinderen in de klas de handen voor hun oren deden omdat ze het vies vonden.
Ook zei juf dat het heel normaal is dat meisjes op meisjes vallen bijvoorbeeld, dat jongens nagellak en jurkjes dragen.

(En voor de duidelijkheid in deze snel gekwetste maatschappij; acceptatie is iets anders dan op te jonge leeftijd informeren, zij het niet stimuleren)

Ik kan een pagina vullen met dit soort berichten en de lesstof die inmiddels deels door Rutgers is aangepast.
( Zo is de omschrijving van de vaginaopening veranderd van;

“Hier kan een tampon, een vinger of piemel in en er kan een baby doorheen” naar “de opening naar de baarmoeder”.)

Klinkt toch net wat anders, he..

Maar terwijl ik dus onderzoek doe naar wat er gaande is, met in mijn achterhoofd heel goed wetende wat voor agenda er wordt uitgerold, ben ik toch gedreven om mensen bewust te maken.
We hebben het hier over onze kinderen..
Over een moraal die natuurlijk al lange tijd ver te zoeken is maar alsmaar verder verwijderd raakt van de oorspronkelijke.

Normale seksualiteit, dat tussen een getrouwde man en -vrouw, is volgens de Rutgers methode niet het ideaal. Sterker nog, dit beeld moet worden bestreden. Het woord ‘normaal’ moet dan ook vermeden worden, aldus Rutgers, omdat “het gebruik van het woord ‘normaal’ negatief kan werken omdat je hiermee bevestigt dat er een norm is..

Al met al; zeer duidelijk wie er achter dit zieke systeem zit.
Enerzijds niet teveel aandacht geven; anderzijds hoe meer aandacht hiervoor gevraagd wordt hoe meer dit duister in het licht komt te staan.

Ik mag hopen dat leerkrachten en directieleden zich niet aangevallen voelen wanneer zij onwetend waren, de bezorgde ouders zijn niet tegen het onderwijs en niet tegen seksuele voorlichting in het algemeen. Wij zijn alleen tegen ‘seksuele vorming’ opdringen aan kinderen die volgens hun ouders daar nog niet aan toe zijn. Wij zijn voor transparantie en openheid over lesmateriaal voor basisschool kinderen.
Daarom ook mijn oproep; ga in gesprek met de school van jouw kinderen.
Laat je niet tegen elkaar opzetten; de leerkrachten hebben deze lesstof niet bedacht.
Maar uitvoeren wat wordt opgedragen, tegen je principes in, zullen velen niet doen.

Liefde is het antwoord schreef ik gister nog.
Juist vanwege de liefde voor de kinderen vliegt mijn waakvlam naar een zeer krachtig vuur.

En ik blijf in liefde.
Maar dat onbegrip terwijl het duister zich meer en meer openbaart, en alsmaar meer via de kinderen.
Dat gaat me als liefhebbende moeder niet in de koude kleren zitten.

En ik wil niet meer op iedere trein stappen maar in deze trein zitten kinderen! Kleine kinderen..
En ja, ik heb rust in mij over het feit dat het uiteindelijk goedkomt maar dat betekent niet dat het makkelijk wordt wanneer er bochten genomen worden.

Ps mijn schrijfsels werken als een dagboek.
Mijn gedachten schrijf ik uit om ze terug te lezen en mezelf een spiegel voor te houden.
Zoals vaker wanneer ik vanuit emotie schrijf besef ik tegen het einde van de tekst dat boosheid er mag zijn maar dat het een weg vindt naar buiten wanneer ik het op deze manier deel.

Voor nu WELTERUSTEN en morgen met frisse moed weer op.

Liefs, Tabitha

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief

Blijf betrokken, blijf wakker, volg LNN!

• Facebook
• Youtube
• Telegram