THE DAY YOU KNEW WAS GONNA COME

Was het Beiroet, was het Bagdad, nee het was Rotterdam aan de nieuwe Maas.
Hoe – veelzeggend – is het dat de stad die gebombardeerd werd om Nederland op haar knieën te dwingen, nu de stad is waar de roep om vrijheid het hardst klinkt.

Het zijn verschrikkelijke beelden die de gehele wereld vanuit Rotterdam mocht aanschouwen, beelden die wij al zovaak vanuit Franse voorsteden, en Zuid-Amerikaanse en Midden-Oosten dictaturen hebben gezien…….. een extreme explosie van geweld t.o.v. een tirannieke overheid.

Elk weldenkend mens begrijpt dat geweld nooit de oplossing moet zijn voor een probleem, maar de geschiedenis heeft ons uitgewezen dat geweld vaak het enige ‘geluid’ is, waar dictatoriale en fascistische overheden naar luisteren.
Nu al rolt heel normbeseffend Nederland over elkaar heen waarbij o.a. de voorzitter van de ACP zich bezorgd toont over de veilige thuiskomst van zijn collega’s, terwijl er niet één letter door hem wordt gewijd aan de toestand van de neergeschoten demonstranten (zie dit artikel op AD.nl).

Is geweld dan altijd slechts voorbehouden, en verdedigbaar, indien dit in opdracht van een overheid plaatsvindt, of is er ook sprake van ‘verdedigbaar’ geweld indien dat plaatsvindt juist tegen diezelfde – wettelijke grenzen overschrijdende – overheid?

Dé vraag na de tweede wereldoorlog was: hoe heeft een heel volk dit kunnen laten gebeuren, terwijl het lijdzaam toekeek?
Wat is de les die wij daaruit moeten leren? Moeten wij wederom lijdzaam toekijken, en daarmee de geschiedenis ingaan als Duitsers 2.0, of is de verdediging van dat voor de mensen zo heilige ‘dat nooit meer,’ een rechtvaardiging voor eenzelfde level van geweld dat de overheid over ons uitstort?

En vergis u niet, de Nederlandse overheid gebruikt geweld tegen eenieder van ons. Of dit nu letterlijk geweld is zoals vertoond door de ME bij protesten door o.a. boeren en corona-tegenstanders, geweld tegen ondernemers door de nimmer aflatende en volkomen uit de klauwen gelopen regeldruk, psychisch geweld zoals bij het Groninger gaswinninsdossier of de toeslagenaffaire, of zelfs maar ‘simpele’ machtswellust vertoond door ambtenaren t.b.v. bijvoorbeeld de mensonterende participatiewet, wij allen hebben systematisch overheidsgeweld in ons leven wat steeds vaker voorkomt, en steeds heftiger vormen aanneemt.

Mark Rutte had het ooit eens over dat breekbare vaasje – nog voordat gewoon gaan zitten en bek houden zijn nieuwe metafoor werd – een breekbaar vaasje dat net zo lang te water kan tot het uiteindelijk barst.
Wel ik kan u vertellen, ons vaasje is al lang gebarsten en wel door het handelen van diezelfde Mark Rutte en consorten.
Een handelen dat bestaat uit:
▪︎ het onophoudelijk binnenhalen van allerlei volk, terwijl ons land al uit haar voegen barst, en er voor de gewone Nederlander geen (betaalbare)woning meer te krijgen is.
▪︎ het volledig slopen van de gezondheidszorg, en deze kaalslag nu gebruiken als excuus voor onwettelijke coronamaatregelen.
▪︎ het negeren van de stem van het volk inzake o.a. de euro, de dictatoriale EU, het referendum, het Oekraïne verdrag en het Marrakesh verdrag.
▪︎ het volkomen slopen van onze pensioenrechten.
EN GA ZO MAAR DOOR.

De lijst van overheidsschofferingen t.o.v. haar werkgever het Nederlandse volk heeft inmiddels zo’n ‘indrukwekkende’ status bereikt, dat het een wonder mag heten dat er niet iedere avond zo’n Rotterdams ‘feestje’ plaatsvindt.