VOEL IK MIJ EEN JOOD?

Listen to this article

De titel van dit stuk zal voor de nodige ophef zorgen bij velen, maar het is een vraag die ik mijzelf in alle eerlijkheid, en zelfreflectie heb gesteld.

Ook ik draag bij aan de verdere polarisering van de samenleving, daar ben ik mij terdegen van bewust, maar ik ben nog steeds de mening toegedaan dat alles dat ik schrijf, slechts voorkomt uit de noodzaak om tot een oplossing van alle problematiek te komen, en de verbinding tussen mensen weer leidend te maken.

Mag ik mijzelf vergelijken met de slachtoffers van de holocaust, zeker gezien het feit dat ik zelf Auschwitz en Birkenau heb bezocht, simpelweg wegens het ‘weigeren’ van een spuitje? En mijn stelligste overtuiging daarin is: ja, dat mag ik.

Hoe ‘ziek’ je volgens sommigen ook bent om deze vergelijking te maken, ergens in het groeiende collectieve bewustzijn ontstaat het besef dat de aanloop naar de holocaust, en daar hebben wij het over, als blauwdruk gebruikt wordt voor de aanloop naar de medische apartheid.

Bij de systematische uitsluiting van de Joden in de jaren ’30 was er – voor het grote publiek zichtbaar – nog geen sprake van concentratiekampen en het grote plan voor de endlösung, het ging simpelweg om het weren van Joodse burgers uit de maatschappij, eenzelfde wering die wij nu – of het bespreekbaar is of niet – zien bij de niet bestaande toegang voor ongevaccineerden.

Of politiek Den Haag en de linkse goegemeente het nu willen erkennen of niet, er zit geen enkel verschil tussen de weigering van een Joodse burger tot deelname aan de maatschappij, en de weigering van een ongevaccineerd persoon tot de hedendaagse maatschappij……… het enige verschil is dat de zwijgende massa in de jaren ’30 niet beter wist, terwijl door het zwijgen van de massa in de jaren ’30 wij nu juist beter zouden moeten weten.

Ik heb niets, maar dan ook niets met welke religie dan ook, maar ik kan mij vandaag de dag toch verbonden voelen met het lot van de Joden simpelweg omdat ook ik nu het stempel ‘maatschappelijk ongewenst’ op mijn voorhoofd geplakt krijg middels eenzelfde linkse overheidsindoctrinatie waar de nazi’s meesters in waren.

En nee, ik zwijg niet, want met een zwijgen doe ik alle holocaust slachtoffers méér onrecht aan dan met het uitspreken van mijn grondwettelijke recht, ook al gaat dit gezien de vergelijkingsdiscussie misschien in tegen alles waar ik voor sta, want als de mensheid in de jaren ’30 massaal was gaan opstaan had er van een holocaust – naar mijn mening – geen sprake geweest.

Ik zal nooit de pijn kunnen voelen van al die slachtoffers die op die houten banken hebben gelegen in die barakken, waar ik op een zonnige dag in oktober 2010 met een mistroostig gevoel naar heb staan staren, maar ik kan wel de aanzwellende wanhoop voelen die zij gevoeld moeten hebben, toen zij zagen dat hun bestaansrecht meer en meer vernietigd werd terwijl het leven voor de zwijgende massa zijn doorgang vond.

Iedereen die het besef ‘dit nooit meer’ omarmt zal zich kapot moeten schamen voor wat zich nu ook in Nederland afspeelt, een Nederland waar de parallellen tussen volksmenners Goebbels en de Jonge ook weer griezelig zichtbaar beginnen te worden.

Voel ik mij daarom een Jood? Ja, want ook ik voel nu wat het is om als tweederangsburger beschouwt te worden, terwijl de zwijgende massa zich meer en meer schikt naar de opgelegde haatagenda van das vierte reich.

Hugo de Jonge geeft aan dat hij geen tweedeling ziet in de maatschappij door de coronapas, en voor het eerst is daarmee eng zichtbaar hoe vergevorderd de indoctrinatie is, want hij spreekt daarmee – misschien voor het eerst – simpelweg de waarheid.

Ik besta namelijk niet meer in de optiek van Hugo de Jonge, en behoor daarmee ook niet meer tot de maatschappij………en daardoor voel ik tot in het diepst van mijn ziel wat al die Joodse burgers hebben gevoel in de begindagen van de jaren ’30.

Tekst: Michel Mulder